Last stop: Sicilië

De ferry van Genua naar Palermo gaat om 23.00 uur. We hadden gepland om Genua in te gaan maar helaas, het regent pijpenstelen! Dat wordt een dagje rondhangen in de camper. ‘s Ochtends krijgen we een telefoontje van de ferrymaatschappij dat onze boot 3 uur vertraging heeft. Pfff, een lange dag resteert.

November: Peloponnesos

We rijden de ferry af, Piraeus in. Na 2 maanden verblijf op het rustige Kalymnos worden we overvallen door de hectiek in deze voorstad van Athene. We moeten even schakelen. Het oorspronkelijke plan om in Athene de Akropolis te bezichtigen laten we snel vallen. Wég uit de drukte.

Griekenland: klimparadijs Kalymnos

We verlaten Italië met pijn in het hart. We rijden richting Ancona en laten zoveel mooie vriendschappen en herinneringen achter. In Ancona nemen we de ferry naar Patras (23 uur varen). Onze eindbestemming: Kalymnos.

Dit jaar hebben we een budget en letten we erg op wat we uitgeven. Toch permitteren we ons op de lange ferry-overtochten de luxe van een hut om een plek te hebben met privacy, een goede nachtrust en een douche.

Nog 7 weken

Een week geleden verlieten we Kalymnos. Inmiddels zijn we alweer een week op de Peloponnesos (Griekenland). Het blog over Kalymnos laat overigens nog op zich wachten: het concept is verloren gegaan, samen met onze laptop die het na 10 maanden reizen heeft begeven.

Een zomer vol vriendschap - part 2

“ANWB Alarmcentrale, goedenavond, hoe kan ik u helpen?”. “Ja goedenavond, u spreekt met Stephanie, euh...wij hebben pech.”

Een zomer vol vriendschap

Arco

We hebben Toscane verlaten en gaan op weg naar Noord-Italië, naar Arco (5 km ten noorden van het Gardameer). 

Arco heeft een speciaal plekje in mijn hart. Onze allereerste vakantie samen was in Arco. Gaby heeft mij en Owen hier leren rotsklimmen. Mijn eerste multipitch was in Arco en ook deed ik hier voor het eerst in mijn leven een via ferrata. Eigenlijk was Arco het begin van mijn leven als bergsporter. Misschien is het wel om deze reden dat een vakantie in Arco voelt als ‘thuiskomen’…

Toscane

Een bezoek aan Toscane staat al jaren op ons wensenlijstje, maar was er nog niet van gekomen. Nu is het eindelijk zover! Als we vanuit Montefiascone (regio Lazio, zie vorig blog) naar het noorden rijden zien we het landschap langzaam veranderen en beetje bij beetje zachter worden. Het klassieke landschap staat vol met groene olijfbomen, wijngaarden, heuvels met cipressen en velden met papavers. Er staan mooie, grote boerderijen en B&B’s op de meest fantastische locaties. Op iedere heuvel staan elegante villa’s in prachtige terracottakleuren die vloeiend overgaan in het landschap. In de heiige verte zien we ontelbare heuvelstadjes en langs de slingerende wegen vind je vele wijnhuizen en olijfolie- verkooppunten.

Opgelicht! Opgelucht!

Koelkast

De koelkast doet het nog steeds niet. 
We gaan op zoek naar een camperbedrijf. Op de camping in Pompeï hangt een affiche van een camperservicebedrijf in de buurt van Napels. Het bedrijf ziet er oud en aggenebbes uit maar we worden vriendelijk ontvangen door een te dikke Italiaanse dame die een beetje Engels spreekt. Dat vinden we al heel wat.

Family time

Dag 162

Deze dag wordt vast beter dan dag 161! We hebben namelijk iets te vieren, vandaag zijn we 12,5 jaar samen. We staan vroeg op en om 7 uur verlaten we onze ‘illegale’ slaapplaats, welke een plekje verdient in de TOP 10 van Minst Aantrekkelijke Overnachtingsplekken van het Jaar.

Dag 161

Gisteren was een topdag; met een gids zijn we de Etna op geweest. Een van de meest bijzondere dagen van onze roadtrip. Na 5 maanden reizen weten we dat een topdag nogal eens wordt gevolgd door een rotdag. Vandaag was het er zo een…

Schitterend Sicilië

Attenzione, achtung, attention please…. Om 06.30 uur worden we gewekt door de intercom van de ferry. We pakken onze tas in en om 07.30 uur rijden we van de ferry af Palermo in. We laten het haventerrein achter ons en schrikken ons rot. Wat een chaos! Om ons heen zien we auto’s met mega hoge ladingen op het dak (wel een meter hoog). Er wordt van alles vervoerd: halve keukens, scooters, bedden, kippen, je kan het zo gek niet noemen.

Schat van Sardinië (Sardinië, part 2)

Ulassai

Ik heb mijn hart verloren aan Ulassai. Een klein bergdorp met amper 1500 inwoners, enigszins geïsoleerd gelegen in de provincie Ogliastra, op 775 meter hoogte.  Het dorpje ligt een stuk landinwaarts; het is zeker 45 minuten rijden naar de kust. Het leven lijkt hier stil te staan. Iedereen kent elkaar, ons kent ons. Op Piazza Barigau (het plein waar het dorpsleven zich lijkt af te spelen) zitten elke middag een stuk of 15 oude mannetjes naast elkaar. Pet op, bruine verweerde koppen, de levenswijsheid straalt er vanaf. Als je ze passeert groeten ze enthousiast ‘salve’ en kijken ze je nieuwsgierig aan. Alles straalt uit: ‘piano, piano’. 

Sardinië, part 1

De eerste lekkere cappuccino sinds 4 maanden…

Om 10.30 uur komt onze ferry aan in Italië, om precies te zijn de haven van Porto Torres op Sardinië. Ons eerste doel is een camperplaats in Nuoro voor het aanvullen van de watertank en we moeten nodig boodschappen doen.  De camperplaats bestond niet meer (vergane glorie), dus geen water. Naast de supermarkt zit een Mc Donalds met een McCafé. De barista bij de Mac maakte er een heel kunstwerk van. Wat een waanzinnig lekker bakkie was dat, vergeleken met die Spaanse prutkoffie.

Last stop Spain: Siurana

Siurana

Siurana is volgens sommigen het mooiste klimgebied van Europa of in ieder geval van Spanje…We gaan er met zeer grote verwachtingen naartoe; iedereen zegt dat dit echt een gaaf klimgebied is, met randjes en lekker technisch klimmen, we zijn erg benieuwd.

De autorit van Margalef naar Siurana door het Parc Natural de Serra de Montsant was echt adembenemend. Smalle wegen met haarspeldbochten en enorme diepe ravijnen. Het is zo mooi groen hier, hoge bergen en een ruig landschap. Ik raak niet uitgekeken.

Siurana zelf is een piepklein dorpje op een hoog plateau, zo’n beetje het einde van de wereld. Volgens Steef is het een soort openluchtmuseum. De slingerende weg naar het dorpje Siurana zou niet misstaan in de koningsrit van de Tour de France; Mart Smeets en Herbert Dijkstra zouden er niet over uitgesproken raken.

Margalef, het walhalla voor de klimgoden

Margalef is een klein plaatsje in het Parc Natural de la Serra de Montsant.
Margalef is erg bekend onder klimmers omdat hier de grootste concentratie extreem moeilijke routes in Spanje zit. Via via hoorden we dat het toch leuk klimmen is in Margalef, ook op ons niveau.

Klimmen in Chulilla

Klimmen, klimmen, klimmen

De maand april hebben we vooral klimmend doorgebracht.
Na de APK-keuring in Benidorm zijn we naar Chulilla vertrokken. Chulilla ligt in de ‘omgeving’ van Valencia, zo’n 2 uur rijden landinwaarts. Chulilla is een mooi, lieflijk dorpje dat prachtig is gelegen aan een grote kloof in de bergen. De kloof en haar (klim)wanden zien er indrukwekkend uit. We hebben gehoord dat er in Chulilla vooral veel moeilijke routes zijn en we hopen dat er op ons niveau toch genoeg te klimmen is.

Laatste weken Costa Blanca

Familiebezoek

Na een heerlijke week in Montanejos reden we naar Alicante Airport om mijn ouders op te halen. We hadden een mooie villa geboekt in Benissa, vlakbij Calpe. Benissa is een soort goudkust met alleen maar kapitale villa’s met zwembaden en privé-tennisbanen. Wat een rijkdom hier. De gehuurde villa was erg mooi. We hadden drie badkamers, drie slaapkamers, meerdere keukens en een groot zwembad en uitzicht op zee. Een eigen badkamer was heerlijk, wat een luxe! Deze was overigens groter dan onze complete camper.

Op het strand van Alicante

Boulderen in Albarracin

Nadat we de snelweg A23 verlaten, rijden we nog 30 km binnendoor naar Albarracin.
We komen langs een soort vliegtuigkerkhof. Er staan oude vliegtuigen waarvan de maatschappijnamen zijn afgeplakt. We rijden over een lange rechte weg in een uitgestrekte, weidse omgeving. Er rolt regelmatig thumbleweed (“steppenroller” of “tuimelkruid”) over de weg. Het is een grappig gezicht. De laatste kilometers worden mooier en mooier. De gele zandstenen massieven met gelaagde structuur zien er bijzonder en broos uit.

Mooi Montanejos

Vrijdag 24 februari zouden wij vrienden treffen in Albarracin voor een weekje boulderen. We besloten een paar dagen eerder alvast die kant op te rijden. We waren in de omgeving van Gandia aan het klimmen en Montanejos lag redelijk op de route. Esther en Pieter van nonstopclimbing.nl hadden ons al eens getipt over Montanejos, waar je niet alleen kan klimmen, maar waar ook een warmwaterbron is. Dat leek ons wel wat, lekker zwemmen in de rivier, midden in de winter ;-).

De verboden vrucht

Het camperplaatsenboek brengt ons naar de volgende bestemming.
De route van het klimgebied (Reconco) naar Simat de la Valldigna was heel verrassend. De grootste delen van Spanje die wij tot nu toe hebben gezien waren hoofdzakelijk dor, droog, zanderig of kleiachtig - zelfs in de winter - in tegenstelling tot  deze route. De steile smalle bergweggetjes slingeren langzaam omhoog. De diepe afgrond trekt aan mij, alsof ik er langzaam in word gezogen. Steef roept angstig “Gaab, niet teveel naar rechts!”. Dan corrigeer ik het stuur richting het midden van de weg.

Waar de wind ons brengt…

Tijdens onze reis laten we ons veelal leiden door twee boeken: klimtopo’s en de camperplaatsengids. Voor de niet-klimmers die ons blog lezen: klimtopo’s zijn boeken waarin van een bepaald gebied of regio in een land alle klimroutes staan. Hier halen wij belangrijke informatie uit: hoe kom je bij het gebied, welke niveaus kan je er klimmen, hoe hoog zijn de routes, hoeveel materiaal heb je nodig, etc.  Tijdens het klimmen zijn deze topo’s onmisbaar. We hebben er dan ook veel bij ons.

Spanje!

Nadat we de “Parel van Portugal” (met een beetje pijn in het hart) hebben verlaten, zijn we doorgereisd naar Ameixal (Algarve). Het is iedere keer spannend om een mooie plek te verlaten, want je weet nooit waar je terecht komt. We hadden van Liz en Norman (de Schotten die we in Rocha da Pena hebben ontmoet) gehoord dat dit een fijne plek is om te staan en dat je hier mooi kan fietsen. Toen we vroeg in de avond, na een mooie autorit, aankwamen in Ameixial troffen we de Schotten weer! Wat een leuke en onverwachte verrassing. We dronken een kopje thee met Liz en Norman en gingen de volgende dag weer ieder onze eigen weg.

De parel van Portugal

Hoera, we hadden pech

De afgelopen tijd hebben we ondervonden dat pech een positief ding kan zijn! Als je probeert ‘mee te bewegen’ kunnen er mooie dingen gebeuren. Je ontmoet leuke mensen die je willen helpen of je komt onverwacht op een plek waar je normaal nooit zou komen en waar je vervolgens de mooiste dingen beleeft. We beginnen hier goed in te worden, we stellen ons open voor avontuur, het onbekende en we laten los… Je krijgt pech? Balen. Niets aan te doen. Accepteer het, zorg ervoor dat het wordt gefixt en ga weer verder!

De wisseltruck

Op de camperplaats aan zee in Cascais was het prachtig weer met overdag een graad of 15, strakblauwe lucht en een zacht zeewindje. Er stonden behoorlijk wat campers om ons heen; wij stonden het dichtst bij de zee. Na een prachtige zonsondergang viel de duisternis snel in, tegelijkertijd ging het harder waaien.

Opgejaagd door de kou

De kou lijkt ons te achtervolgen. Hoewel het overdag maar rond de 10 graden is, is het in de zon onder een strakblauwe lucht erg aangenaam. Zodra de zon ondergaat duikt de temperatuur in een vrije val naar beneden.

Via het noord-Spaanse Asturië zijn we naar het zuidwesten gereden richting Portugal, op naar warmer weer. De weg naar Leon was mysterieus, de mistflarden raasden langs de ramen. Het vroor nog, als bewijs lagen er hoopjes sneeuw en ijs in de berm. Het waren zeer steile smalle weggetjes die wij voorzichtig omhoog reden. Op naar de Portugese zon, de navigatie ingesteld op de grens met Portugal. We hebben overnacht op een parkeerplaats langs de snelweg bij een chauffeurscafé, een beetje een troosteloze bedoening.

Puta Banditas!

Nadat we Frankrijk zijn ontvlucht in de hoop de winterkou achter ons te laten, zijn we terechtgekomen in Asturië, in het noorden van Spanje. Donderdag 5 januari was onze eerste klimdag. Yes, eindelijk! We zitten in het klimgebied Cordillera Cantábrica. De grootste steden in de buurt zijn Gijón en León en in de buurt zit nationaal park Picos de Europa.

We hebben geklommen in Otura (Asturias Centro). Een mooi klimgebied, een makkelijke aanloop van max. 15 minuten en zeer mooie rots. Alles lekker ruw, ondanks de populariteit van dit gebied. Deze klimdag was pure verwennerij, de lucht was strakblauw en in de zon was het lekker warm. We konden zelfs klimmen in t-shirt, heerlijk. Na zes routes vonden we het mooi geweest voor een eerste klimdag, terug naar de camper.
Opeens riep Gaab ‘hé, shit er is een wiel uit!’. Ik begreep het niet en dacht dat ze een van de autobanden bedoelde. Maar toen zag ik het ook…. Wat een klootzakken zeg, dat meen je toch niet!!!

H2O

Het boulderen in Bleau werd helaas niks, de temperatuur was onder nul graden, er viel natte sneeuw en het was erg mistig. 

De missie van 2 januari was “op zoek naar water” omdat de watertank was leeggelopen. Onze eerste ingeving was een benzinepomp. Bij de eerste benzinepomp was AL het water afgesloten i.v.m. flinke vorst. De overige benzinepompen konden ons ook niet helpen. Bij een andere pomp mochten we een jerrycan vullen in een fonteintje in het toilet. Maar helaas, de jerrycan paste niet onder het kraantje, grrrrrr.

Happy new year, happy roadtrip

Opeens is het dan zover. Onze roadtrip is begonnen!
We rijden nu in een ijzig en koud Frankrijk, op de E19 bij Lille. Nog 270 km en dan zijn we in Fontainebleau. De bomen langs de weg zijn wit, de eerste korte file hebben we gehad en er is een waarschuwing voor ijzel. Het lijkt wel of we op wintersportvakantie gaan…

Vrijdagavond (30 december) was voorlopig de laatste avond in ons huis; nog 1x genieten van een luxe warme douche en ons eigen lekkere bed. Zaterdagochtend vertrokken we definitief van huis. Het was nog even stressen om de laatste klusjes gedaan te krijgen en de allerlaatste spullen in de camper te proppen, maar het is gelukt. Alles is mee, de must haves, de nice to haves en zelfs de good to haves. En we hebben zelfs nog wat ruimte over.