Family time

Dag 162

Deze dag wordt vast beter dan dag 161! We hebben namelijk iets te vieren, vandaag zijn we 12,5 jaar samen. We staan vroeg op en om 7 uur verlaten we onze ‘illegale’ slaapplaats, welke een plekje verdient in de TOP 10 van Minst Aantrekkelijke Overnachtingsplekken van het Jaar.



Na een goede cappuccino is het leed van de vorige dag (zie blog Dag 161) alweer vergeten en zijn we op weg naar onze volgende bestemming: Pompeï.

12,5 jaar samen

Morgen komt Owen op bezoek. We hebben een goedkope tent voor hem gekocht en we gaan – voor het eerst dit jaar – naar een camping.

Camping Pompeï

Er zijn 3 campings in Pompeï. Volgens reviews zijn ze alle drie van het ergste soort (1-ster, vies, druk, toeristisch en lelijk), maar volgens de recensies moeten we vooral NIET naar camping Zeus. Als we de afslag Pompeï nemen, moeten we allebei slikken. Wat een achterbuurt… Even later zijn we ‘er’. We schrikken ons rot, wat een mensenmassa! Voor we het door hebben, worden we door een mannetje naar links gedirigeerd; we hebben geen keuze. We rijden stapvoets door een stroom toeristen langs de kraampjes met souvenirs en prullaria. En… we belanden precies op camping Zeus! Een mevrouw wijst aan waar we moeten parkeren en zegt dat we ons kunnen melden bij de receptie. “Ja, maar…” Pff. De regie is even uit onze handen genomen. We moeten bijkomen van het hoog toeristische gehalte van de plaats waar we zijn beland. We kijken elkaar aan, eigenlijk willen we hier niet zijn.

We lopen een rondje over de camping. Het eerste deel is meer een parkeerplaats voor bezoekers van Pompeï (de ingang zit ca. 100 meter verderop). Maar, eerlijk is eerlijk. Als we aan de achterkant van het campingterrein komen, lijkt het of we op een andere plek zijn beland. Het is groen, rustig, schaduwrijk en vooral heel erg stil… We vinden het wel best. Hier blijven we vandaag en morgen.

Camping Zeus, Pompeï

Luxe

We kiezen een plaats, waar ook ruimte is voor een klein tentje en bouwen ons basecamp op. Na een drankje verzamelen we als eerste de was (tsja, we blijven vrouwen…). De laatste wasserette is alweer 5 weken geleden. Vóór onze roadtrip had ik nooit verwacht dat ik zo blij kon zijn met iets simpels als een wasmachine… Na 3 wasbeurten is alles weer schoon. Daarna is het tijd voor de volgende verwennerij: een echte, warme douche. 

’s Avonds vieren we ons 12,5 jubileum met een heerlijk diner in een goed restaurant en we genieten van het leven.

Life is good

Family time

De volgende middag halen we Owen op van het vliegveld. Het is echt fijn om hem weer te zien!

Indrukwekkend bezoek aan Pompeï

De volgende dag bezoeken we Pompeï. We staan een half uur in de rij voor de entreekaartjes en wurmen ons langs rijen Chinezen, Japanners en Amerikanen de oude stad Pompeï in. We lopen 3,5 uur rond in de hitte en zijn verbaasd hoeveel originele details nog intact zijn. In sommige huizen vind je nog mozaïekvloeren met mooie afbeeldingen en muurschilderingen en vergeet je dat dit bijna 2000 jaar oud is. Het is niet moeilijk om je een voorstelling te maken van de rijkdom in deze huizen. We zijn onder de indruk van de technieken waarover de Romeinen meer dan 2000 jaar geleden al beschikten, bv. “vloerverwarming” voor de badhuizen. Owen – die bouwkunde studeert – kon ons veel vertellen over de verschillende bouwstijlen. Ik vond het leuk om door een winkelstraat te lopen uit de Romeinse tijd. Er zijn meerdere “winkeltjes” waarvan de toonbank nog intact is; een soort bar met ronde gaten, waarin eten warm werd gehouden; Romeinse fastfood.

Het amfitheater was erg imponerend, de arena met 20.000 (!) zitplaatsen waar gladiatorengevechten werden gehouden en christenen voor de leeuwen werden gegooid. Erg aangrijpend vonden wij de Tuin der Vluchtelingen. Hier vind je gipsafdrukken van 13 mensen die tijdens de vulkaanuitbarsting hebben geprobeerd de stad uit te vluchten. Door de houdingen van de lichamen ‘voel’ je bijna de paniek die er geheerst moet hebben. Zeker na ons bezoek aan de vulkaan Etna, vonden wij Pompeï zeer indrukwekkend.

Amalfische kust

Na Pompeï gaan we direct op doorreis. We gaan op zoek naar een betere camping en een mooiere locatie. We hebben 1 eis: de camping moet aan zee liggen. We rijden via Sorrento naar Massalubrense. Na een mooie autorit komen we aan op de camping, waar Owen de beste plek van de camping krijgt. Zijn tent staat op 3 meter van zee. Hier genieten we een paar dagen van het strand, de zee en het lekkere weer. We hebben lange gesprekken en genieten van elkaars gezelschap. De laatste dag aan de Amalfische kust huren we een bootje, waarmee we om het eiland Capri varen. Wat een topdag! We genieten van het uitzicht op het mooie eiland, we snorkelen, zwemmen en vergapen ons aan de vele, exclusieve miljoenenjachten die rondom het eiland voor anker liggen. ’s Avonds trakteert Owen ons op pizza, nog ter ere van mijn verjaardag.

Fariglioni Rocks, Capri

Lettere

De volgende dag vertrekken we vroeg, we willen nog een paar dagen klimmen. Hiervoor moeten we de bergen in, want aan de kust is het veel te warm. Rond 12u komen we aan in Lettere, een klein dorpje, waar we tijdens het klimmen een prachtig uitzicht hebben op de Vesuvius. Het klimmen hier is niet bijzonder, maar na een week luieren is het fijn om weer even actief bezig te zijn. 

Klimmen met uitzicht op de Vesuvius

Wildkamperen

Het leek Owen leuk om een paar dagen wild te kamperen, om dit ‘deel’ van onze roadtrip ook te ervaren. Bij de parkeerplaats van een middeleeuws kasteel vinden we een goede plek waar we met de buscamper en een klein tentje kunnen staan. Aan het eind van de middag moeten we het klimgebied acuut verlaten; de lucht trekt helemaal dicht, we zien grote zwarte, wolken en er dreigt een onweersbui. Het begint al te druppelen en we zijn net op tijd bij de camper. Het is nog steeds bloedheet en we hebben zin in een koud drankje. We openen de koelkast en … een warme lucht stroomt ons tegemoet. Oh nee. De koelkast doet het nog steeds niet. We moeten het dus doen met een lauw biertje. 

Een wilde nacht
Als het donker wordt, zet Owen zijn tent op. Na nog een biertje gaan we naar bed. We liggen lang wakker. We staan op een open plek boven op een berg en we staan vol in de wind. Het gaat harder en harder waaien en we voelen de camper flink schudden. Om 2 uur ’s nachts slapen we nog niet. Hoe zou het met Owen gaan in zijn tent? Ik kijk een paar keer uit het raam en zie dat het koepeltentje bij elke windstoot bijna plat ligt. Na een poos besluiten we dat het zo niet kan. Ik open de deur van de bus en het portier vliegt bijna uit mijn handen, het stormt! Ik roep Owen en hij blijkt al die uren ook wakker te zijn. We breken de tent af en gooien alles zo in de bus. We rijden de berg af, op zoek naar een meer beschutte plek om te slapen. Dat is behoorlijk lastig in een bergdorp, waar de straten smal zijn en schuin aflopen. Na een halfuur rondjes rijden zien we het parkeerterrein van een pizzeria. Het is hier mooi vlak en er is nauwelijks wind. Het is echter wel privéterrein en de parkeerplaats kan worden afgesloten. Het is inmiddels 3 uur ’s nachts, maar er is nog personeel aanwezig. Ik leg in mijn beste Italiaans uit dat we een slaapplaats zoeken. Blijkbaar zie ik er wanhopig uit, want ze zijn erg vriendelijk en we mogen blijven.  We moeten nu dus met zijn drieën in de bus slapen. Binnen 5 minuten bouwen we de camper om en hebben we een extra bed. Owen ziet het niet zitten om in het kleine bedje (1.70m) te slapen, dus ik slaap in het te kleine bed en Owen mag naast zijn stoute stiefmoeder liggen. Gezellig, net als vroeger. De volgende ochtend zijn we brak van de korte nacht. Owen heeft nu echt kennisgemaakt met ‘wild’ kamperen en vindt het toch iets minder…

We klimmen nog een dagje in Lettere. De volgende dag vliegt Owen weer terug, dus we besluiten in de buurt van Napels op zoek te gaan naar een camperplaats, waar we ook een tent kunnen opzetten. We zijn alle drie toe aan een goede nachtrust en we hebben geen zin om op zoek te moeten naar een wildkampeerplek. De coördinaten van een camperplaats zijn zo gevonden en we gaan op tijd weg. Het is een klein uurtje rijden en zo kunnen we nog genieten van onze laatste avond samen.

Terug naar het getto

Na een goed uur rijden stuurt Tomtom ons een klein plaatsje in, vlakbij Napels. Via de hoofdstraat worden we steeds kleinere straten in gestuurd. We vragen ons af of dit wel goed gaat. Een half uur later hebben we de camperplaats nog steeds niet gevonden. Inmiddels zijn we allemaal gaar. 

We rijden al 3 uur rond en ik heb honger. En als ik honger heb, word ik gevaarlijk chagrijnig. Het is dus tijd om een einde te maken aan deze speurtocht. We besluiten terug te gaan naar de camping in Pompeï. Na een half uur meld ik mij voor de tweede keer bij de receptie. De man achter de balie herkent me. “You came back”, zegt hij verbouwereerd. Waarschijnlijk zijn wij de eerste campinggasten in de geschiedenis van Camping Zeus die terugkomen. Ik krijg ongevraagd een korting van € 5,00. Dat dan weer wel…

We parkeren de camper, frissen ons op en gaan naar een pizzeria. Ondanks alles hebben we een gezellige laatste avond. 

Op naar het volgende avontuur.

Foto's
Voor meer foto's van Pompeï / Amalfische kust, klik hier.
Of kijk bij de Foto-albums op ons blog.

Stephanie