Een zomer vol vriendschap - part 2

“ANWB Alarmcentrale, goedenavond, hoe kan ik u helpen?”. “Ja goedenavond, u spreekt met Stephanie, euh...wij hebben pech.”

Geluk bij een ongeluk

Na een kort verblijf vol familie- en vriendenbezoek, rijden we de dag na ‘zwarte zaterdag’ Nederland weer uit. We gaan richting de Dolomieten. Na 9 uur rijden zijn we net voorbij de Fernpass. Het is 20.15 uur en het is nog maar even rijden tot onze bestemming in Oostenrijk. Het laatste uur hebben we langzaam gereden in verband met een flinke storm met zware regen- en onweersbuien. 

Gggggggg, opeens horen we een hard schrapend geluid onder de camper. Zodra het mogelijk is, zet Gaby de camper aan de kant van de weg. Ik spring uit de bus en kijk wat er aan de hand is. Er hangt een ijzeren plaat los ter hoogte van de uitlaat. Het stuk ijzer hangt op het wegdek, oeps!

Leve de ANWB!

We krijgen samen de slappe lach en zijn niet eens verbaasd dat we weer pech hebben. We blijven allebei rustig. Inmiddels zijn we experts in het afhandelen van ‘pech’. Kom maar op!
Ergens hebben we ook weer geluk (omdenken). Onze pech komt op het moment dat we nèt van de Fernpass af zijn en op een veilige plaats staan, het noodweer is nèt afgelopen en we hebben nog nèt een laatste beetje daglicht…  Het had erger gekund.

We pakken een zaklamp en de gereedschapskist en kijken of we zelf het probleem kunnen oplossen. De plaat lostrekken lukt niet, dus we kijken of we deze omhoog kunnen trekken en vastzetten aan het chassis. Helaas, dus tijd om de ANWB te bellen.

Even Apeldoorn (eh... ANWB) bellen...

Uiteindelijk valt het leed mee. Na 2,5 uur wachten (inmiddels hebben we eten gekookt en 4 spelletjes Boerenbridge gespeeld) komt de Oostenrijkse pechdienst en de monteur kan de loshangende plaat provisorisch vastmaken. We moeten achter zijn sleepwagen aan rijden en worden rond 24.00 uur voor de deur van een garagebedrijf afgezet. De monteur drukt ons op het hart dat we NIET verder mogen rijden en laat ons dan achter in de duisternis.
De volgende ochtend om 8 uur wordt er op de deur gebonkt. “Sie haben panne?”. Jaaaa, wir haben panne… Een half uur later kunnen we weer op weg, na betaling van € 50. De loshangende plaat was een extra beschermplaat van de uitlaat; deze is nu vakkundig verwijderd en we verlaten de garage.

Nederland

We gaan een week naar Nederland om familie en vrienden te zien. We maken meteen van de mogelijkheid gebruik om spullen weg te brengen die we niet meer nodig hebben (zoals de racefietsen, extra kleding, crashpad enz. enz.) 
Het was bijzonder en erg fijn om in deze week zoveel vrienden en familie te zien. We realiseerden ons hoe we iedereen hebben gemist en het is fijn om te weten dat zij er allemaal zijn, als we ‘straks’ weer thuis komen. 

Dolomieten

Begin augustus is het eindelijk zover, we zijn weer terug in de prachtige Dolomieten. Wat is het hier fantastisch mooi!! We belanden in Grödnerjoch (Val Gardena), vlakbij de grote bergmassieven Sella en de Marmolada. We verbazen ons erover dat elke plaatsnaam hier eerst in het Duits staat en in kleinere letters eronder in het Italiaans. De Oostenrijkse invloed is hier erg groot. Het landschap, de huizen, de mensen, alles doet je denken aan Oostenrijk. Behalve de koffie… Die is gelukkig 100% Italiaans! Het landschap is adembenemend mooi. Indrukwekkend hoge bergen, groene weiden, frisse lucht. We vinden een mooie wildkampeerplek bij een klein meer en een stromend beekje met fantastisch uitzicht. We gooien de deuren van de camper open en genieten van het panorama.

Who needs TV?

In de week die volgt leven wij ons uit op de meest fantastische via ferrata’s en bergwandelingen. Elke dag wandelen we langer en maken we meer hoogtemeters en we voelen ons steeds sterker worden. 
De mooiste ferrata’s die we hier hebben gedaan zijn de Via Ferrata Tridentina (naar de Pisciadu Rifugio op 2587m), de Via Attrezzata Cesare Piazetta (naar de top van de Piz Boé op 3152m) en de combinatie Masaré-Rotwand ferrata.
Wat een gave routes zijn dit, met ladders, hangbruggen en de meest fantastische vergezichten, met uitkijk op de Marmolada gletscher (VF Cesare Piazetta). De ferrata naar de top van de Piz Boé is de zwaarste route die wij hebben gedaan, met klimniveau D, een totale loop/klimtijd van 6 uur en 900 hoogtemeters. De dag erop waren we gesloopt maar het was het waard, al was het alleen maar vanwege de bergmarmotten die we hebben gezien…

Pech langs de weg

We rijden richting Cortina d’Ampezzo, het is een prachtige route met veel haarspeldbochten en steile wegen. We stoppen onderweg bij een waterbron en vullen de camper met water.
Als we weer verder willen, start de motor niet meer. Nee!!
Voor het eerst in al die maanden kan ik even niet positief blijven en ik roep dat ik er wel klaar mee ben… Laten we maar naar huis gaan! Gelukkig houdt Gaby het hoofd koel en zegt dat alles wel goed komt. Na 10 minuten stopt een Italiaanse camper, de chauffeur ziet “twee vrouwen in nood” die de motor niet gestart krijgen en biedt hulp aan. Hij krijgt de motor “gelukkig” ook niet aan de praat en kijkt onder de motorkap. Alles lijkt in orde, alleen de motor is wat oververhit. Hij adviseert ons om wat olie bij te vullen, zodat de motor sneller afkoelt en 15 minuten te wachten. Daarna vervolgt hij zijn reis. Voor de zekerheid wachten we meer dan een half uur en zetten een bakkie koffie …. En bij de eerste poging start de motor direct. Inmiddels hebben we onze Christoffelmunt afgestoft en een kusje gegeven, met de vraag om ons het komende half jaar nog te blijven helpen…..

Pfff. Alweer pech...

Angstige momenten

We treffen Karlien en Lode, onze vrienden uit Antwerpen. Ze waren ‘in de buurt’ op vakantie en besloten ons een paar dagen op te zoeken. Ontzettend leuk om hen weer te zien. Gelukkig houden zij ook van actieve vakanties en we doen samen een aantal leuke via ferrata’s en wandelingen. Het is soms lastig de tochten te plannen, omdat het weer wat slechter wordt. Er zijn regelmatig regen- en onweersbuien. De eerste paar dagen hebben we geluk en kunnen we onze tochten zonder problemen uitlopen.

Via ferrata bij de Cinque Torre

Tijdens de laatste ferrata die we doen, gaat het bijna mis. Voor de start hebben we lang getwijfeld of we wel zouden beginnen, omdat de weersvoorspellingen niet goed waren. Omdat het een korte ferrata was van ‘slechts’ 3 uur, besloten we het er toch op te wagen. Door ons geweifel startten we later dan we hadden gewild met de via ferrata Degli Alpini. Na twee uurtjes zwoegen waren we het weerbericht vergeten en waren we lekker bezig in deze mooie en goed afgezekerde route. Opeens horen we gerommel in de verte. Ik kijk achter me en schrik me rot. De lucht is bijna zwart. Het is inmiddels ook flink gaan waaien. We roepen naar elkaar dat we zo snel mogelijk omhoog moeten, het ziet er niet goed uit. We ‘racen’ zo goed en kwaad als het kan omhoog en dan vallen de eerste dikke regendruppels. We worden erg zenuwachtig. In een via ferrata zijn regen en onweer je grootste vijand. De regenjacks gaan aan en we gaan snel verder. Na een kwartiertje komen we op een smalle band en we denken dat we er zijn. Helaas. Als we omhoog kijken zien we dat we nog een flink stuk moeten, nog zeker een half uur klimmen. Er zitten nog veel mensen voor en achter ons in deze ferrata en je merkt dat iedereen onrustig is.
Het is gaan onweren en ik ben bang, echt bang.

Het regent nu hard en om ons heen zien we de bliksem. Ik wil zo snel mogelijk van de staalkabel af en mijn klimgordel met ijzer afdoen. Geen goede combinatie met onweer… Er is  geen schuilplek of “notausstieg”. We vrezen dat we het slechte weer onbeschermd moeten uitzitten bovenop het plateau. Het enige alternatief is 50 meter ongezekerd afdalen over een steile natte puinhelling met losliggende rotsblokken. We besluiten toch voor deze optie te gaan, net als een aantal anderen die vlak achter ons in de ferrata zaten. We glibberen en schuiven op onze billen naar beneden en zijn opgelucht als we later weer veilig beneden zijn. Met een mok warme chocolademelk komen we bij van de schrik. Ik ben boos op mezelf dat we toch aan deze tocht begonnen zijn; het had anders kunnen aflopen. 

In een andere ferrata met Lode en Karlien

Große Sorapis Runde

De dagen die erop volgen, wachten Gaby en ik op goed en stabiel weer. We willen onze mooie tijd in de Dolomieten afsluiten met een tweedaagse tocht, de Groe Sorapis Runde (echt een klassieker). Dit is een combinatie van twee via ferrata’s en een wandeltocht, in totaal 14 uur loop/klimtijd, waarbij je steeds vlak onder de 3000m zit. We hebben deze tocht al een week moeten uitstellen omdat het startpunt, de Passo Tre Croci, is afgesloten in verband met rotsverschuivingen waarbij de weg bedolven werd door puin. Eindelijk is de pas weer vrijgegeven en is er voor de komende dagen goed weer voorspeld.

Via ferrata boek

Om 6 uur gaat de wekker, het is nog donker. De rugzakken staan klaar: warme kleding, eten en drinken voor 2 dagen, benzinebrander, kaarten, regenjas, donsjas, EHBO-kit, alles zit erin en de tassen hebben nog nooit zo zwaar gewogen. We zijn er klaar voor, hier hebben we weken voor getraind!

Buiten is het koud, de lucht is kraakhelder en we zien een vers laagje sneeuw op de bergtoppen. Brrr. Helaas heeft het wel de hele nacht geregend en het is glad, voorzichtig dus. De wandeling start over een bospad, het is 2 uur lopen naar Rifugio Vandelli, het eigenlijke beginpunt. Na een uur zegt Gaab dat ze pijn heeft in haar hak! Ik maak me een beetje zorgen, we moeten nog 2 dagen lopen.


Als we bij de hut aankomen informeren we naar de staat van de route. Op advies van de huttenwaard besluiten we onze geplande route in tegengestelde richting te doen. Ik voel twijfel bij Gaby en we overleggen. We lopen door. Na nog eens 2 uur lopen zijn we bij het begin van de ferrata. We zitten in hoog alpien terrein en de omgeving is indrukwekkend. We eten wat en ik vraag of Gaby het nog ziet zitten. We hebben ons verheugd op deze tocht en Gaby wil mij en zichzelf niet teleurstellen. We gaan ervoor.

Laatste rustpunt voor de start van de via ferrata

De ferrata begint met 7 ijzeren ladders, waarvan een groot deel zonder staalkabel. Op zich geen probleem, maar we zien dat de ladders in slechte conditie zijn. Sommige hangen nog maar op 2 punten vast aan de rots. Hier worden we niet blij van. We maken zelf wat extra zekeringspunten en nemen onze tijd. Zodra we de ladders voorbij zijn, lopen we over een helling met veel losliggende stenen. Hier is wel een staalkabel, maar ook deze verkeert in slechte conditie.

Gaby in de 'ladder-sectie'

We weten dat hierna een ongezekerd stuk komt, waarbij je over een bergkam moet lopen. We bekijken de situatie en zien dat er een flinke afgrond naast zit. Dit gaan we niet doen. Avontuur is leuk, maar we willen dit wel zo veilig mogelijk doen. Wij vinden het risico te groot. Daarbij hebben we onze les geleerd. Gaby heeft al een paar uur een ‘knagend’ onderbuikgevoel, dit keer luisteren we daar wel naar.

Zwaar teleurgesteld, maar wetende dat we een goede beslissing nemen, keren we terug. Tijdens de laatste 30 minuten van de terugtocht begint het keihard te regenen – dit was niet voorspeld… Het onderstreept de juistheid van onze beslissing terug te keren. We trekken de regenjassen aan en komen na 7,5 uur lopen weer bij de camper terug. Wat zijn we moe!

Back to Arco

We gaan weer terug naar Arco omdat we de kou in de bergen zat zijn. Het is volop zomer in Arco, het voelt weer als thuis. We geven ons over aan ‘la dolce vita’ en doen een paar dagen helemaal niets. We luieren aan een van de vele meren tot we uitgerust zijn van alle kilometers in de benen. We spreken af met Stefano en Daniela; zij nemen ons mee naar een paar leuke plekken in de buurt van Arco. Wat leuk om via locals de omgeving beter te leren kennen. 

Rifugio San Pietro (vlakbij Tenno-meer)

Dina en Aly

De meiden (van Bar Glisè) kijken verrast en zijn blij ons weer te zien. De volgende dagen komen we hier iedere dag en we begrijpen elkaar steeds wat beter. Af en toe zijn onze Italiaanse vrienden erbij en kunnen we met behulp van hun vertaling leuke gesprekken voeren. Tot Stefano en Daniela een week op vakantie gaan. Met behulp van Google Translate en een mix van Franse woorden uitgesproken op zijn Italiaans komen we een heel eind. En na een paar dagen ‘lukt het opeens’. Ik spreek een beetje Italiaans… Als we het onderwerp weten, verstaan we allebei wat er gezegd wordt en ik kan wat Italiaans terugpraten. Het gaat steeds makkelijker.

Hierdoor raken we langzaam aan bevriend met Dina en Aly. Ze runnen de bar samen en elke dag heeft een van hen overdag vrij. Wij gaan met de geluksvogel op pad, luieren aan het Gardameer, een uitstapje naar een stad in de buurt of gewoon boodschappen doen. Hierdoor wordt ons Italiaans steeds beter en leren we elkaar beter kennen. 

Op een avond wordt er gegrapt dat Gaby in de bar moet komen helpen. Geen probleem hoor. Als cappuccino-liefhebber vindt Gaby dit wel een leuk idee. Alleen…. de bar gaat om 6.30 uur open. De volgende ochtend gaat de wekker om 6 uur. “Die is gek!”, denk ik en draai me nog even om. Een paar uur later ga ik naar de bar voor een caffè en tref Gaby als volleerde barista in de bar aan. De koffie smaakt heerlijk!

Barista Gaby aan het werk...

Op zondag is de bar gesloten en gaan we met zijn vieren naar een berghut in Comane di Terme. Dit rit er naartoe is vreselijk. We rijden ruim een uur over een onverhard pad naar de top van een berg.  De lange rit loont de moeite. De berghut ligt fantastisch bovenop een berg, midden op een grote groene weide. Het uitzicht is waanzinnig, hier kan je de 7 meren in de omgeving zien liggen. We eten in de berghut en wandelen wat. De rest van de dag liggen we heerlijk in het gras, we kletsen, dollen en lachen; het is net of we elkaar al jaren kennen.

Arco Rockmaster

Dit is de meest prestigieuze sportklimwedstrijd ter wereld. We kopen een passe-partout en genieten het hele weekend van het hoge klimniveau en de leuke side-events. Het leuke van de klimsport is dat de topatleten na hun wedstrijd ‘gewoon’ tussen het publiek lopen. Zo zagen we veel bekende klimmers in levende lijve, bv. Adam Ondra, Alex Megos en Shauna Coxsey. Er waren geen Nederlandse deelnemers. 
Na afloop van de Arco Rockmaster werden wij even lokale beroemdheden: in de bar van onze nieuwe vriendinnen werden we herkend door een klant, die ons op TV had gezien (in het publiek natuurlijk) en later stonden we in de krant. Nog bedankt Sytse van Sloten, voor het sturen van een foto uit die krant.

Lokale beroemdheden ...

Arrivederci Arco

Na twee weken Arco is het tijd om door te reizen.
We sluiten een mooie Italiaanse zomer af met een diner bij Stefano en Daniela. Dina en Aly zijn ook uitgenodigd en we genieten van een heerlijke avond Italiaanse cultuur. Nu wij Italiaans spreken en verstaan (nou ja, een klein beetje dus) wordt er ‘gewoon’ Italiaans gesproken. Alleen wel op volle snelheid. We verstaan er bijna niets van, maar dat geeft niets. Ik luister naar het rappe Italiaanse geratel, de mooie klanken en kijk naar de vele handgebaren die worden gemaakt. Mangiare, la bella Italia!

Dan is het tijd om afscheid te nemen en veder te reizen naar Ancona. 
Onderweg luisteren we naar mooie Italiaanse muziek en zijn allebei stil, we hebben een beetje heimwee en moeten beiden een traantje wegpinken. Het is een raar gevoel, ik kan niet goed omschrijven wat er gebeurde. Na een leuk bezoek aan de republiek San Marino rijden we naar Ancona en nemen de ferry naar Patras, voor alweer een groot nieuw avontuur.

Op naar Griekenland!

Stephanie


Foto's:
Val Gardena, wildkamperen (klik hier)
VF Rotwand-Masare (klik hier)
VF Pisciadu (klik hier)
Sassongher hike (klik hier)
VF's met Lode en Karlien (klik hier)
VF Cesare Piazetta, Piz Boe (klik hier)
VF Grosse Sorapis Runde (klik hier)
Arco, divers (klik hier)
Arco Rockmaster (klik hier)
Arco, Dina en Aly (klik hier)
San Marino (klik hier)