De parel van Portugal

Hoera, we hadden pech

De afgelopen tijd hebben we ondervonden dat pech een positief ding kan zijn! Als je probeert ‘mee te bewegen’ kunnen er mooie dingen gebeuren. Je ontmoet leuke mensen die je willen helpen of je komt onverwacht op een plek waar je normaal nooit zou komen en waar je vervolgens de mooiste dingen beleeft. We beginnen hier goed in te worden, we stellen ons open voor avontuur, het onbekende en we laten los… Je krijgt pech? Balen. Niets aan te doen. Accepteer het, zorg ervoor dat het wordt gefixt en ga weer verder!



Een week geleden ontmoetten wij Norman en Liz bij het klimgebied Rocha da Pena in de Algarve, twee Schotse Britten met een soortgelijke buscamper, die al twee maanden fietsend en klimmend door Portugal trekken. Het was een leuke ontmoeting; het is altijd interessant om te horen waar anderen  zijn geweest, wat ze hebben gedaan, ervaringen uitwisselen en even ‘campers kieken’. De volgende ochtend lagen Gaby en Norman gezellig samen onder de camper, om te kijken of de olie uit de karterpan kwam. Dat leek inderdaad het geval.

Norman en Gaby op zoek naar olie

Om het verhaal kort te houden:  het was even flink balen, we hebben de camper laten repareren en moesten hiervoor onze plannen aanpassen: we gingen naar Tavira. Helaas misten we hierdoor Norman en Liz op de camperplaats in Ameixial, waar we elkaar de volgende dag opnieuw zouden treffen. Jammer dat we geen afscheid konden nemen van deze sympathieke Britten.

De volgende ochtend reden we weg uit Tavira. We hadden onze positieve state of mind weer teruggevonden en nieuwe plannen gemaakt: we hadden gehoord dat je in de buurt flamingo’s kon spotten, leuk!

De parel van Portugal

Ergens in de Algarve, aan de N125 tussen Moncarapacho en Fuseta, ligt een klein gehucht aan zee. Er is niets bijzonders te vinden. De enige reden om hier naartoe te gaan is het feit dat we daar goed konden parkeren om de salinas (de zoutwinningsgebieden) in te lopen, waar honderden flamingo’s zouden zitten. De salinas liggen in het natuurgebied Parque Natural da Ria Formosa en zijn op zich al iets bijzonders (lees meer over de zoutwinning in dit gebied op www.tavirasal.be).

We hadden geluk, de flamingo’s waren thuis en lieten zich van gepaste afstand bewonderen. Wij vonden het bijzonder dat deze tropische vogels ‘gewoon in Europa’ te vinden zijn. Na een lange wandeling door dit mooie natuurgebied kwamen we uit bij het haventje van Fuseta, waar je ongetwijfeld heerlijk kan eten. Helaas stonden wij aan de andere kant van het water waar we de gezellige eettentjes konden zien, de vrolijke muziek konden horen en de lekkere geuren van het eten konden ruiken… Maar wij vermaakten ons prima op het strand, met zoeken naar schelpen, genietend van de mooie omgeving en het heerlijke weer.

Vissersbootje tijdens wandeling in de salinas

Bijzondere ontmoetingen

Terug bij de camper werden we aangesproken door een leuke excentrieke vrouw die uit een leuk VW camperbusje (37 jaar oud) met Portugees kenteken stapte. Ze was Nederlands. We raakten met elkaar aan de praat en werden uitgenodigd in haar busje. Karin vertelde ons dat ze in haar bus woont. Wij grapten ‘ja, wij ook’, want inmiddels voelt onze camper als thuis. Maar Karin woont echt in haar bus, al sinds 2013.
We hadden een lang en boeiend gesprek met Karin, een heerlijke vrije geest die ervan droomde om ooit in een busje te wonen en dit gewoon heeft gedaan. Ze leeft van ‘voetenwerk’, ze geeft pedicures en voetreflexologie aan camperaars en locals. Voordat ze in haar bus ging wonen, heeft ze veel gereisd en zich ingezet voor de straatkinderen in Peru, ze heeft er bv. een timmerwerkplaats opgezet om de kinderen een toekomst te geven. Over haar periode in Peru heeft ze een prachtig boek geschreven, Cappucino met karakter. Ze heeft me het boek een avond uitgeleend. Helaas heb ik slechts een paar hoofdstukken kunnen lezen, maar wat een heerlijk boeiend en openhartig boek! Na onze reis zal ik het zeker uitlezen.

Karin en Stephanie

Via Karin maakten we ook kennis met Nico en Ben, beiden Nederlander. Nico is 80 jaar (!) en ‘woont’ al 6 jaar elke winter in Portugal, ook in een oude bus (uit 1987). Hij is getrouwd, maar zijn vrouw blijft thuis. Zij houdt niet zo van reizen en Nico houdt niet van kou, en deze regeling werkt prima. Prachtig! Nico is de buurman van Karin. Ben kwam op bezoek. Hij woont op ‘Mikki’s place to stay’, een camperplaats in Pera (Algarve) en ook Ben woont sinds een paar jaar in zijn camper, huis en haard in Nederland verkocht. Naast een kopje thee deelde Ben ook nog wat kennis met ons: halogeenlampjes vreten stroom (10 Watt), dus je kan beter LED-lampjes (1 Watt) gebruiken in de camper. Vervolgens kregen we 4 nieuwe LED-lampjes van hem. Dank je wel Ben!

Ik voel me hier gelukkig!

Na de kennismaking met deze bijzondere, fijne mensen besloten we dat we lekker ‘hier’ zouden blijven. ‘Hier’ is het kleine plaatsje Arroteia de Baixo, gelegen aan zee. Ik word altijd blij als ik in een haventje ben en vissersbootjes zie, en deze plek voelde gewoon goed. Het is ook een bijzondere plek. Toen we die middag waren aangekomen, was het eb en de zee lag honderden meters droog. De vissersbootjes waren gestrand op de zeebodem en ik had diverse mensen gezien die voorovergebogen ‘iets’ in het water deden… Nico vertelde me dat de vissers hier kokkels zoeken. Dat hadden wij nog nooit gedaan en het klonk leuk. Hij legde ons uit hoe je kokkels moet zoeken en de volgende ochtend zouden wij ook gaan.

Vroeg in de ochtend  toen het nog schemerde, werd ik wakker van de vissers die al op pad gingen. Ik voelde me opgewonden als een kind en ging op het bed staan zodat ik door het dakluik kon kijken. Ja hoor, het was al eb en de bootjes lagen op het droge. Nog even geduld…

Eb, Arroteia de Baixo

Tijdens het vroege ontbijt keken we naar de vissers die de zee op gingen. De meesten hadden waadpakken aan of in ieder geval hoge laarzen. Mmm… wij zouden die watergeulen ook moeten oversteken om op de juiste plek te komen. Gewoon creatief zijn, broekspijpen oprollen en met blote voeten in onze Crocs zou het ook wel lukken. Gewapend met een emmer en een schepje en een speciale ‘kokkel-hark’ die we mochten lenen van Nico gingen wij de zee op. Wat een vreemd idee om over de zeebodem te lopen. We liepen naar de eerste watergeul en stapten het water in. Het water was niet zo diep, 10-20 cm en we kwamen er prima doorheen. Het zeewater was niet eens koud… Toen moesten we een stukje slib oversteken. Het stonk en zag er vies uit. Hoe diep zou het zijn? Een beetje huiverig stapte ik erin. Het was ijskoud, ik zakte direct met mijn voet weg in het zuigende slib en ik voelde de koude modder tussen mijn tenen glijden, gatver! Mijn andere voet zat al vast en ik verloor bijna mijn evenwicht. Vlak voor ik viel schoot mijn voet uit mijn Croc en stond ik weer stevig. Op dat moment zag ik dat Gaby ook vastzat in het slib, ze zat tot haar knieën onder de modder. We moesten zo lachen!

Gaby in het slib

Uiteindelijk gingen we blootsvoets verder en na een kwartiertje lopen waren we een paar honderd meter de ‘zee in gelopen’, achter de vissers aan. We vonden het wel ver genoeg en stonden te trappelen om te beginnen. Kom maar op met die kokkels!

Al snel waren we aan het wroeten en graven, gebukt en gehurkt en we kregen de slag te pakken. In het begin waren we blij met elke kokkel die we vingen, maar na een tijdje ging het zo goed dat we alleen nog ‘de grote jongens’ pakten; de kleintjes gingen terug de zee in. We genoten ervan, de zon op onze rug, blootsvoets in het water dat aangenaam aanvoelde en bedachten ons dat het 28 januari was. Daar sta je dan, in de winter, thuis zijn ze aan het schaatsen en wij staan hier in Zuid-Portugal met onze blote voeten in de zee en wat voelt het heerlijk! Uren spraken we nauwelijks, we waren gefocust op de kokkels en voelden ons zo blij als een kind.

Op dat moment voelde ik – voor het eerst sinds het begin van onze trip – dat we echt vrij zijn! Het drong eindelijk tot me door wat die vrijheid betekent. Als we wilden konden we de komende weken elke dag kokkels gaan zoeken. We hoeven nergens heen, we moeten niets, het doet er niet toe hoe laat het is. We voelden het allebei, we keken elkaar aan en lachten….. We zijn gelukkig!

Met een emmer vol kokkels keerden we terug bij de camper. We wasten de kokkels in zeewater zodat ze het zand konden ‘uitspugen’.  In de emmer zagen we de kokkels bewegen, ieh…. ‘it’s alive!’. Wat een gek gezicht… Een goed bewaard Portugees vissersgeheim: doe wat meel in het water bij de kokkels. Dan laat je ze nog een nachtje in zeewater staan, de volgende dag was je ze nog een paar keer en dan kan je ze koken. We hadden iets van 3 kg gevangen, dus dat zou een lekker maaltje worden.  Alleen, we hadden nog nooit kokkels gegeten en hadden geen idee hoe je ze moest bereiden…

Onze vangst!

Gelukkig wist mijn liefde daar wel raad mee, ze vond een heerlijk recept van Jamie Oliver. We moesten een beetje improviseren met wat we hadden: knoflook, ui, spaghetti, ansjovis, goede olijfolie, een versgeplukte citroen en een fles witte wijn van € 0,89 per fles (don’t try this at home, dat kan alleen in Portugal!). We hebben gesmuld. Niets is lekkerder dan je eigen diner vangen! Een mooie afsluiting van twee perfecte dagen.

En in een van de kokkels vonden we haar: de Parel van Portugal!


Stephanie
(geschreven op 31 januari 2017)