Klimmen in Chulilla

Klimmen, klimmen, klimmen

De maand april hebben we vooral klimmend doorgebracht.
Na de APK-keuring in Benidorm zijn we naar Chulilla vertrokken. Chulilla ligt in de ‘omgeving’ van Valencia, zo’n 2 uur rijden landinwaarts. Chulilla is een mooi, lieflijk dorpje dat prachtig is gelegen aan een grote kloof in de bergen. De kloof en haar (klim)wanden zien er indrukwekkend uit. We hebben gehoord dat er in Chulilla vooral veel moeilijke routes zijn en we hopen dat er op ons niveau toch genoeg te klimmen is.



We verkennen het dorpje - het ziet er leuk uit met kleine restaurants en barretjes - we kopen de nieuwste klimtopo en ‘installeren’ ons op de grote parkeerplaats voor het dorp. Er is een waterpunt tegenover de parkeerplaats. Dit blijkt ‘the place to be’ voor alle klimmers. Er staan zo’n 20 busjes (met meer dan 8 verschillende nationaliteiten) dicht op elkaar geparkeerd, hier bivakkeert iedereen. Er is een gezellige sfeer en er heerst een soort mini-(klimmers)cultuur. We voelen ons er prettig, hoewel wij veruit de oudsten zijn (in tegenstelling tot de camperplaatsen waar wij steeds de jongsten waren).

Bivakplek Chulilla

Wildkamperen

De parkeerplaats ligt op de top van een klimmassief en je hebt er een prachtig uitzicht; achter de parkeerplaats is nog een soort ‘veldje’ waar iedereen lekker kan zitten. Er worden tafels en stoelen neergezet, er hangen hangmatten en er worden zelfs meerdere tenten opgezet. Zo’n uitgebreide vorm van ‘wilkamperen’ zijn we nog niet tegengekomen. Maar blijkbaar is het gewoon toegestaan. Op een gegeven moment rijdt er een politieauto over het terrein en waar wij even bang waren dat we weggestuurd zouden worden, werd er door de agenten alleen maar vriendelijk gezwaaid! Dat is een van de fijne dingen aan Spanje; ze doen hier niet zo moeilijk…

Helaas hielp dit bord niet zo heel veel...

Wat klimmen betreft hebben we helaas niet zo veel keuze. Er zijn maar een paar sectoren waar voldoende routes op ons niveau (6e graads routes) zijn; op de rest van de – gaaf uitziende – klimgebieden zitten vooral veel routes van de 7e en 8e graad. We vermaken ons een paar dagen prima op Fantasia, een vrij groot klimgebied waar wij ons lekker kunnen uitleven. De 6e graads routes zijn hard gewaardeerd, de behaking is wisselend: de ene route is prima behaakt terwijl in de route ernaast soms flinke haakafstanden kunnen zitten. Ons ‘lef’ wordt af en toe flink op de proef gesteld.

Het mooie dorp Chulilla

Offroad rijden

Een van de dagen willen we klimmen op Cherales, een gebied waar heel veel 6e graads routes zitten. Hier zouden we in theorie wel een paar dagen kunnen klimmen. Volgens de beschrijving in de topo moesten we 3 km over een “dirtroad” rijden (een dirtroad is een niet geasfalteerde weg, vaak een hobbelige zandweg, met grote gaten / stenen op de weg). Soms besluiten we zo’n weg niet in te gaan, want offroad rijden met onze buscamper (ons huis dit jaar)  is niet altijd een goed idee.  Toen we de bij de dirtroad aankwamen leek het een redelijke weg, dus we namen de gok. Het was een spannende, slingerende bergweg langs diepe afgronden. Na 2 km werd de weg slechter, mmm… Nou ja, we waren al zo ver, laten we maar verder gaan. 
Met nog 1 km te gaan kwamen we uit bij een riviertje dat uit zijn oevers was getreden. Er stroomde flink wat water over de weg. Shit… wat nu? Oké… Even uitstappen om te boel te bekijken. Het leek mee te vallen, het was niet meer dan 5 cm water dat over de weg stroomde. Maar de aanhechting van het betonnen bruggetje waar we overheen moesten zag er niet zo betrouwbaar uit. Niet alleen stond de brug helemaal onder water, maar aan een kant leek de brug erg verzwakt. Terwijl wij ernaast stonden, zakten we met onze schoenen zelfs al een paar cm door het grind in het water. Hier kan je dus beter niet met 3500 kg overheen rijden, dachten we…. Onverrichterzake draaiden we om en hobbelden teleurgesteld weer 2 km terug. 

Achteraf hoorden we dat andere klimmers hier ook niet met hun camper naar toe durfden te rijden (dus het lag niet aan ons). Dit klimgebied viel voor ons af, waardoor we helaas niet zoveel meer te klimmen hadden.

Zicht op de kloof

Vrouw in nood

In Chulilla kwamen we – voor het eerst – een paar alleenreizende meiden tegen, die net als wij een aantal maanden of een jaar op roadtrip zijn. Wow, daar hebben we respect voor! Een Duits meisje zou die ochtend vertrekken. Helaas startte de motor van haar VW busje niet. Twee Nederlandse jongens hielpen haar en probeerden haar busje weer aan de praat te krijgen met startkabels.  Helaas, er gebeurde helemaal niets. Op een gegeven moment hadden wij door wat er aan de hand was. 
Toen herinnerde ik me dat wij vlak voor vertrek nieuwe startkabels hadden gekocht. Wij hadden al 6 jaar startkabels in onze camper liggen, maar iemand (we weten niet meer wie, Pieter?) wees ons erop, dat díe startkabels ons in geval van nood niet gingen helpen. Die hadden niet genoeg power voor een zware dieselmotor (3000 cc). Op zijn advies hebben we nieuwe (dikke, koperen) startkabels gekocht; beter mee verlegen, dan om verlegen…
Toen de motor van het VW busje maar niet wilde starten, zei ik tegen die jongens dat wij zwaardere startkabels hadden. Ze keken me een beetje verbaasd aan. Wat weet die vrouw nou van startkabels…?! Toen ik ze uit de verpakking haalde en aan ze liet zien, waren ze wel onder de indruk. Ze besloten ze te gebruiken en VROEMMMM, binnen 2 seconden draaide de motor van het VW busje weer. Vrouw in nood blij en weer veilig op weg.

Mooi project

Na een kleine week besloten we dat het tijd was om door te rijden naar de volgende bestemming, maar eerst wilde ik nog een projectje afronden. Op Fantasia hadden we twee dagen eerder een mooie, maar pittige 6b geklommen. Er zaten voor ons 2 sleutelpassen in, waar we allebei nog een block (=hangen in het touw) nodig hadden. Op onze laatste klimdag gingen we terug om deze route alsnog te klimmen. We hadden een beetje de pech dat het die dag bloedheet was. De zon stond vol op de wand en het was ongeveer 30 graden. Normaal kan het ons niet warm genoeg zijn, maar dit zijn niet de beste omstandigheden om te klimmen.
Ik ging als eerste. Ik klom de eerste sleutelpas voorbij en had er vertrouwen in, het gaat lukken! Ik klom nog een paar meter en toen kwam de verzuring, ik kreeg pijn in mijn onderarmen en kon de grepen bijna niet meer vasthouden. Toen ik bijna bij de tweede crux was, kon ik niet meer. Ik moest blocken. Oh, wat baalde ik zeg…. Na een goede rust kwam ik wel boven, maar ja, nu moest ik nóg een keer…. (want met een block ‘telt’ de route niet, volgens de regels van de klimsport). En het werd alleen maar warmer. Pfff..
Gaby klom heel sterk en klom de route in de eerste poging uit. Ik was superblij voor haar, maar voelde nu wel de druk…. Als ik hem nu weer niet haal? 
Na een goede rust in de schaduw was ik klaar voor een tweede poging.  De eerste meters gingen helemaal niet lekker. Ik pakte de verkeerde grepen vast, moest een stukje terugklimmen, ik dacht ‘dat gaat niet goed’. Toch klom ik de eerste crux voorbij. Yes, het kan nog! Na die pas heb ik heel lang gerust voor ik verder klom. “Kom op, het is nu of nooit”, pepte ik mezelf op. En toen kwam ik in een ‘flow’. Ik dacht nergens meer aan, herkende de grepen en wist precies wat ik moest doen. Een paar haken verder besefte ik opeens dat ik bijna boven was. ‘Huh, ben ik hier al?’. Ik wist dat er nog 2 moeilijke passen kwamen en dan was ik er. Yes!!! Ik had mijn project geklommen in totaal 3 pogingen.  Normaal gesproken klim ik een 6b veel makkelijker, maar omdat het in Chulilla best hard gewaardeerd is, was ik hier superblij mee. 

’s Avonds hebben we onze week Chulilla ‘afgesloten’ met een heerlijk etentje in een leuk restaurantje. Het was een fijne week, fantastisch weer, een leuke sfeer en mooi klimmen.

Op naar Margalef!

Stephanie