Sardinië, part 1

De eerste lekkere cappuccino sinds 4 maanden…

Om 10.30 uur komt onze ferry aan in Italië, om precies te zijn de haven van Porto Torres op Sardinië. Ons eerste doel is een camperplaats in Nuoro voor het aanvullen van de watertank en we moeten nodig boodschappen doen.  De camperplaats bestond niet meer (vergane glorie), dus geen water. Naast de supermarkt zit een Mc Donalds met een McCafé. De barista bij de Mac maakte er een heel kunstwerk van. Wat een waanzinnig lekker bakkie was dat, vergeleken met die Spaanse prutkoffie.



Vervolgens gingen we op weg naar Cala Gonone, een bekende toeristische plaats aan de oostkust van Sardinië, ook het bekendste klimgebied van het eiland. Er is een wegafsluiting in Nuoro. Hier worden we letterlijk van het kastje naar de muur gestuurd; we volgen de gele pijlen en rijden zeker een half uur rondjes! Nogal wanhopig stoppen we bij Café Irene (klinkt lekker Nederlands, ze sprak helaas alleen Italiaans) en vragen haar de weg. Het schijnt nogal ingewikkeld te zijn om uit te leggen. Er zat een goed uitziende Italiaanse meneer aan de bar en die riep ons. Hij zei “Ik rijd wel voorop, volg mij maar. Maar eerst even mijn koffie opdrinken”. Koffie drinken doe je in Italië niet alleen. Hij vroeg of wij ook wat wilden. “Een cappuccino en een espresso graag” en hij rekende ook onze koffie af. Hoe gastvrij kan je zijn, wat bijzonder moment.
Vervolgens leidde hij ons de goede kant op; en na een soort dollemansrit door de kleine straatjes van Nuoro konden we verder.

Cala Fuili, vlakbij Cala Gonone

Aangekomen in Cala Gonone gaan we eerst naar de tourist office. Het blijkt dat de Giro d’Italia door Sardinië komt, hoe leuk is dat? Verder vragen we wat info over de klimgebieden en waar de klimwinkel zit (deze was net 3 dagen eerder geopend).
Wat ons meteen opvalt, is dat er werkelijk overal bordjes staan waarop staat dat je niet mag (wild) kamperen. Dat gaat lastig worden hier…

Ziek

Steef was in Spanje al een beetje ziek, nu krijg ik in Sardinië hetzelfde. Keelpijn, hoofdpijn en hoesten.. Onze eerste klimdag breken we na 3 routes al af, we hebben beiden erg weinig energie. Tijdens het klimmen zagen we meerdere keren een paar dolfijnen zwemmen in zee. Wow, wat een gaaf gezicht. Na het klimmen ploffen we op het strand neer en in het zonnetje eten we onze lunch op. De rotsen aan zee zijn echt prachtig en de omgeving is werkelijk fenomenaal! De volgende 3 dagen klimmen we niet, omdat we allebei nog steeds niet lekker zijn. We liggen aan het strand en komen rommelend de dagen door en genieten van het mooie weer en het mooie eiland.

Strand Cala Fuili

Giro d‘Italia

Een dag van tevoren verkennen we vast het parcours van de Giro en zoeken we een plaats uit waar we kunnen kijken. We besluiten om er de avond van te voren al te gaan slapen want het zal wel druk worden. De volgende ochtend is er nog niemand te bekennen waar wij staan. Vreemd….. We schrijven een leuke tekst op de  achterop van het rood-witte bord (wat op de fietsen hangt).

Wij zijn er klaar voor...

Met magnesiumpoeder (wat we voor het klimmen gebruiken) schrijven we de namen van een aantal Nederlandse renners op de weg. Toen er een auto overheen reed was de helft al verdwenen. Inmiddels gaat het ook heel hard waaien. Om 14.00 uur komt de karavaan langs. Zo leuk, ze toeteren en zwaaien allemaal naar ons (wij doen natuurlijk ook heel leuk). We stonden nog steeds gewoon met zijn tweetjes feest te vieren op die hele lange weg, waar is toch iedereen?
Pas rond 15.45 uur kwamen de renners langs met 65 km/u en binnen een paar seconden was het klaar. We hebben ons prima vermaakt en vonden het leuk. We rijden terug naar Cala Gonone en Steef roept opeens “STOP”!!! Ik sta bot op de rem en vraag wat er is. Er blijkt een bidon in de greppel te liggen, die ze als aandenken wil hebben. Later heeft ze nog 4x stop geroepen. Aangestoken door haar enthousiasme vloog ik even later ook de camper uit. De dagopbrengst was 7 bidons. Ja, waar gaan we die weer opbergen, zoveel ruimte hebben we ook weer niet in de camper….

Opgejaagd door de politie

Inmiddels zijn we verschillende keren door de politie aangesproken (gewoon overdag als we geparkeerd stonden), dat je hier niet mag wildkamperen. Ze houden de busjes en campers heel scherp in de gaten, niet normaal. Dan leggen ze uit dat je niets UIT de camper mag halen en dat de deur dicht moet blijven. Parkeren (en in de camper slapen) mag dus WEL. In Portugal en Spanje zijn we in 4 maanden maar één keer aangesproken, hier in Sardinië drie keer binnen een week! We gaan toch vrolijk door met wildkamperen want de campings zijn onbetaalbaar. We worden er wel een beetje zenuwachtig van...

Highway from hell

We hadden bij de klimwinkel geïnformeerd of de weg naar Buchi Arta (een klimgebied) goed te rijden was (ook met een bus) en ons werd gezegd, “ja hoor het is een betonnen  weg, geen probleem”. De eerste paar kilometers waren inderdaad nog wel te doen, een smal zeer bochtig weggetje waar geen twee auto’s kunnen passeren (maar daar zijn de lay by’s voor). Bij de splitsing Buchi Arta begon de lol (NOT!!). Het weggetje werd steeds smaller, bochtiger, hobbeliger en steeds spannender. De greppel/berm was soms wel meer dan een halve meter diep. Als daar een wiel van de weg raakt, kom je met de onderkant op de weg te staan en heb je een heel groot probleem… Op een gegeven moment hield het beton op en kwamen we op een zandweg met extreem diepe sporen en geulen, stapvoets slinger ik om en rond de diepe geulen en opeens horen we HEEL HARD geschraap onder de bus. Nee he! We schrapen met de Omnistep (die al in Zuid-Spanje gesneuveld is) heel hard over de bodem. Steef zegt nog: beter de Omnistep dan de uitlaat (die hangt namelijk ook erg laag onder de bus). Vlak daarna ging de slechte zandweg weer over op beton, pff. Helaas werd de weg nog smaller en de bochten zo scherp dat we dachten “oh jee,  wat nu”? Omkeren was allang geen optie meer. Daarna volgde een stuk weg met bochten waar aan beide kanten ook nog een gammele houten vangrail zat (met duizelingwekkende dieptes van 200 meter). Is dit wel breed genoeg? Wij zijn 2.05 meter breed en 6 meter lang. OMG...wat spannend. Het past nèt, maar we houden geen cm over.
Opeens trap ik keihard op de rem. Er lopen 5 grote wilde zwijnen op de weg met een stuk of tien ienie minie biggetjes erachteraan. Ah, wat zijn ze schattig en leuk. Eerst wachtte ik geduldig af, maar ze bleven maar voor ons uit op de weg lopen. Ik toeter maar eens…… de grote wilde zwijnen gaan eindelijk aan de kant maar oh jee, de ienie mienies blijven als een malle voor de camper uit rennen. Na een paar minuten vonden de biggetjes een uitweg en konden wij weer door...

Even later stond er een kudde geiten op het weggetje, maar die sprongen snel aan de kant. Na een rit waar geen einde aan leek te komen (10 km lang!), komen we eindelijk aan bij de ‘parking’ van het klimgebied (een open plek tussen wat bomen). Er zitten diepe geulen in de weg en ook hier weer extreem diepe greppels/berm aan weerszijden van het beton. Oh help, nu moet ik hier ook nog zien te keren, voordat ik kan parkeren. Ik raak nu toch wel lichtelijk in paniek. Ik heb al veel erg smalle en slechte weggetjes gereden in mijn leven, maar dit is mijn ergste nachtmerrie ooit. Na een heleboel heen en weer steken en goede aanwijzingen van Steef heb ik de camper omgekeerd én geparkeerd. We slaken een diepe zucht…
Daarna kijken we elkaar aan en zeggen “oh wat erg, we moeten ook nog terug”. We besluiten meteen om hier – als het klimmen leuk is – een nachtje te blijven, dan kunnen we hier twee dagen klimmen. Deze rit wil ik nooit meer maken! 

Twee top klimdagen Buchi Arta

Wow wow wow, wat een mooi klimgebied en wat een ontzettend mooie, vette routes. Echt helemaal onze stijl. We projecten in een hele mooie 6c+, we komen wel voorklimmend boven, maar kunnen niet alle passen achter elkaar. Helaas nog net iets moeilijk voor ons.
De hele dag lag er een lief rustig hondje te slapen onder een grote eikenboom. We geven het hondje wat water en een paar plakjes worst. Eerst dachten we dat hij van een paar andere klimmers was, maar aan het eind van de dag waren alle klimmers naar huis en alleen het hondje was er nog. Dat is raar…
Toen we nog aan het klimmen waren, kwam de hele familie wildzwijn het klimgebied in gewandeld. De lieve hond die wij “Chica” doopten, blafte heel hard naar de zwijnen om ze weg te jagen. Jammer, we hadden graag een paar foto’s van ze gemaakt. Toen wij klaar waren met klimmen liep Chica met ons mee naar de camper. Daar hebben we hem weer een bakje water gegeven. We vragen ons af of hij wel een baasje heeft?? Er is hier helemaal niets in de buurt, hoe zit dat toch?

Gaby met Chica

‘Wild’ kamperen

Die avond sliepen wij in het boze donkere bos, snel de deur vergrendelen en alle luiken dicht (toch best wel spannend). Midden in de nacht schrikken we allebei wakker van een soort geknor, het geluid van de wilde zwijnen, ze lopen vlakbij onze camper. Binnen enkele seconden horen we onze lieve Chica luid blaffend aan komen lopen om de zwijnen te verjagen. De volgende ochtend worden we wakker in het prachtige bos van Buchi Arta en wie ligt er naast onze camper te slapen? Chica!!! Wow, wat een bijzonder lieve trouwe hond. Tijdens het ontbijt houdt de hond ons nauwlettend in de gaten. Zodra we oogcontact met hem hebben gaat ie kwispelen, ach goshie. 
Toen we naar het klimgebied gingen, liep Chica weer met ons mee en is de hele dag bij ons in de buurt gebleven.

Kampeerspot bij Buchi Arta

No guts, no glory

Wat een topdag, eerst klimmen we allebei een hele spannende en fysieke 6b, waar we erg trots op zijn. Daarna klim ik mijn eerste 6c van deze reis, een rechte technische wand van 25 meter met hele kleine mini-greepjes en erg technisch voor de voeten. De behaking was niet optimaal (de haken zaten verder uit elkaar dan ik leuk vind), maar ik zat in zo’n goede flow dat ik mijn angst kon uitschakelen. Kreunend en hijgend kom ik boven en slaak een jubelkreet…

Gaby, 6c, Buchi Arta

Aan het eind van de dag maakten we de camper klaar voor de terugreis en het leek alsof Chica aanvoelde dat we weggingen. Hij keek opeens zo zielig, we vonden het niet fijn om hem achter te laten. Wij denken dat de hond wel degelijk een baas had.  Hij was te goed opgevoed en een te grote mensenvriend om een wilde hond te zijn. Onze conclusie: Chica is een hond (met een baasje) die in het bos woont en de geiten (en/of schapen) moet beschermen tegen wild.

De terugweg

We bekijken samen hoe we het beste uit onze 'parkeerplaats' kunnen wegrijden en bepalen een strategie. Ik leg de oprijplaten onder de voorwielen zodat ik meteen grip heb en niet weg slip. Het is best lastig want de handrem van de camper werkt aan het rechter achterwiel nog maar voor 20% (dit was een opmerking tijdens de APK-keuring in Spanje). De reparatie ervan stond nog op ons to-do lijstje, maar ja …. nu sta je hier en is een handrem die 100% werkt geen overbodige luxe. De weggetjes zijn erg steil en ik moet dus regelmatig de hellingproef doen. De camper weegt 3000 kilo en met een gare handrem is dit geen pretje. Het enige voordeel is dat we nu weten wat ons te wachten staat. 
Voordat ik start geven we allebei onze Sint Christoffel-munt (talisman) een handkus en vragen hem of hij ons nog een keer kan bijstaan…

Klik op de afbeelding om het filmpje te kijken

Toen we weer veilig terug waren in Cala Gonone hebben we elkaar een high five gegeven. We’re still alive!! De camper zit vol met krassen (ik moest steeds kiezen, of van het talud het ravijn inrijden of VOL door het struikgewas). Dan maar struikgewas. Steef riep de hele tijd NAAR LINKS NAAR LINKS NAAR LINKS!!!!!! Als ik de tijd had gehad om naar beneden te kijken – en de diepe afgronden had gezien – had ik direct begrepen waarom ze hier zo overspannen over deed...

’s Avonds vieren we in de pizzeria mijn 6c succes en de veilige terugkeer.

Een paar dagen later spreken wij een leuke Italiaanse local die boten verhuurt en vertellen hem dat we naar Buchi Arta zijn gereden met onze camper en dat we doodsangsten hebben uitgestaan. Hij keek ons met grote ogen aan en zei dat hij deze weg met zijn 4x4 Jeep al heel spannend vindt. Hij had respect voor ons!!! Leuk om te horen…

De volgende dag zijn we direct langs een lokale garage gegaan en hebben daar de handrem laten maken. 

Reparatie handrem, Dorgali

We besluiten om Cala Gonone te verlaten omdat de politie je hier letterlijk opjaagt. Op naar Ulassai, een nieuwe klimbestemming!!

Meer foto's

Wil je meer foto's zien, klik dan hier (Sardinie, part 1) en hier (Sardinie, part 2 - Giro d'Italia) of kijk op de pagina Foto-albums.


Gaby