Schat van Sardinië (Sardinië, part 2)

Ulassai

Ik heb mijn hart verloren aan Ulassai. Een klein bergdorp met amper 1500 inwoners, enigszins geïsoleerd gelegen in de provincie Ogliastra, op 775 meter hoogte.  Het dorpje ligt een stuk landinwaarts; het is zeker 45 minuten rijden naar de kust. Het leven lijkt hier stil te staan. Iedereen kent elkaar, ons kent ons. Op Piazza Barigau (het plein waar het dorpsleven zich lijkt af te spelen) zitten elke middag een stuk of 15 oude mannetjes naast elkaar. Pet op, bruine verweerde koppen, de levenswijsheid straalt er vanaf. Als je ze passeert groeten ze enthousiast ‘salve’ en kijken ze je nieuwsgierig aan. Alles straalt uit: ‘piano, piano’. 

Ook zie je veel ‘nannai’: oude, gerimpelde dametjes, in zwarte jurken gekleed met een kapje op. Ze lijken enigszins op nonnen, alleen het zijn oude omaatjes. Iedereen in het dorp is even vriendelijk; hoewel bijna niemand ook maar een woord Engels spreekt, helpen ze je zo goed mogelijk met een lach en heftige handgebaren. De straten zijn smal en verkeersregels lijken niet te bestaan. Uit weggetjes die in Nederland zeker eenrichtingsverkeer zouden zijn, komen van beide kanten luid toeterend gedeukte, oude Fiat Panda’s gescheurd. Het dorp is omgeven door prachtige rots massieven en als je daar tussendoor kijkt, word je getrakteerd op prachtige vergezichten… Bovendien vind je hier een prachtig klimgebied met een gigantische potentie.

Ik heb mijn hart verloren aan Ulassai!

Ulassai

Nog nooit van Ulassai gehoord? Wij ook niet, tot een paar maanden geleden.

In februari ontmoetten wij in Albarracin, Spanje (zie blog Boulderen in Albarracin) een leuk stel: Frankie (uit UK) en Ruben  (uit België).  Na een paar uur klimmen in dezelfde boulder raakten we met hen aan de praat. Toen wij vertelden over onze roadtrip en dat één van onze reisdoelen Sardinië was, vertelden ze enthousiast over Ulassai. Zij zijn daar vorig jaar met twee andere stellen een klimhostel (Nannai Climbing Home) begonnen en zijn veel nieuwe routes in het gebied aan het behaken; op dit moment hebben zij al ca. 100 nieuwe routes geopend.  Ze overtuigden ons om ook naar Ulassai te gaan.

Na een autorit van bijna 2 uur vanaf Cala Gonone door het imponerende, bergachtige binnenland van Sardinië komen we in de buurt van Ulassai. We rijden via haarspeldbochten een enorme berg af. We passeren een paar piepkleine dorpjes die er niet echt aantrekkelijk uitzien. Waar komen we nu terecht? Na een kwartier zijn we bij Ulassai. TomTom wil ons via een smal weggetje het dorp in sturen. Nee he, niet weer…. Die hele krappe straatjes zijn echt niet fijn voor de chauffeur (Gaby dus). We twijfelen of onze buscamper hier doorheen past. Na het laatste avontuur in Buchi Arta (zie vorig blog) nemen we het zekere voor het onzekere. Ik stap de auto uit en loop het hele straatje door, om te checken of we dit weggetje wel kunnen en willen rijden. En gelukkig, het past net!

Nannai Climbing Home

Even later staan we geparkeerd en gaan we de boel verkennen…

Na wat zoeken in het doolhof van steile straatjes vinden we Nannai. Het huis lijkt verlaten, er hangt een bordje bij de deur dat uitnodigt om naar binnen te gaan en een kijkje te nemen, dat doen we dan ook. Het is een mooi pand met meerdere verdiepingen. Op de bovenste verdieping zijn de ‘bunkrooms’, twee superleuk ingerichte kamers met 5 (stapel)bedden waar je kan slapen voor slechts € 10 per nacht. Ideaal voor klimmers met een klein budget. Verder is hier de gemeenschappelijke woonkamer en keuken. Het heeft een fijne intieme sfeer. Een verdieping lager zijn tweepersoonskamers die er leuk en verzorgd uitzien. Helemaal boven is het dakterras, met uitzicht op zee. Er is ook aan een krachthonk voor de klimmers gedacht.

Leuke ontmoetingen

Op het dakterras treffen we Delphine, een Frans meisje dat ook net is aangekomen. Gelukkig spreekt ze vloeiend Engels en we raken aan de praat. Ze heeft net een reis van 6 maanden door Azië afgerond en gaat over een week aan het werk als duikinstructrice in het noordoosten van Sardinië.  De laatste paar maanden hebben we veel met andere klimmers gesproken, maar dat was meestal vluchtig. We vinden het daarom erg leuk dat we Delphine hebben ontmoet. We spreken af om de volgende dag met zijn drieën te klimmen, wat gezellig!

’s Avonds zitten we in de camper en ik neem net een hap van mijn wrap, als Frankie eraan komt. Ze had onze bus direct herkend en komt een praatje maken. Ze vindt het superleuk dat we écht gekomen zijn en vertelt ons van alles over het dorp en het klimmen. Helaas gaat zij de volgende dag voor een paar dagen naar Engeland, dus samen klimmen komt er niet van. We hebben hier namelijk maar 1 week, voordat we naar Cagliari moeten voor de ferry naar Sicilië.

Terwijl we met Frankie staan te praten komt er een knaloranje bus de hoek om rijden. In mijn ooghoek zie ik het ‘prototype’ klimmer uitstappen: een cool uitziende gast met dreadlocks en gaten in zijn broek. Hij mengt zich in het gesprek. We hebben een leuke ‘klik’. De coole gast is Jakob uit Oostenrijk en hij is hier net een paar dagen. Frankie vraagt hem om ons de beste wildkampeerspot te laten zien want ze moet er vandoor.

We kletsen gezellig door met Jakob. Hij is al vaak op Sardinië geweest om te klimmen en lijkt alles hier op zijn duimpje te kennen. Ik heb honger en wil terug naar mijn wrap, die inmiddels koud geworden  is. We vragen Jakob of hij honger heeft; dat heeft hij, dus we nodigen hem uit om mee te eten. Er volgt een gezellige avond, waarop ik Jakob bijna een voedselvergiftiging bezorg door hem bedorven strooikaas op zijn wrap te laten eten. Ik had dezelfde kaas eerder ook gegeten, maar niet geproefd dat de kaas niet meer goed was. Blijkbaar tast het ‘vanlife’ mijn smaak aan…Oeps. Gelukkig overleeft Jakob de wrap met ‘oude’ kaas en vergeeft hij het mij, nadat hij een nieuwe wrap krijgt met verse kaas en een koud biertje…

Later rijden we naar de wildkampeerspot, ergens hoog op een plateau, met prachtig uitzicht op het dorp en de rotsen. Jakob gaat de volgende dag ook mee klimmen.

Gaab, Delphine en Steef

Klimmen: de WOW-factor!

We gaan naar Canyon, het grootste klimgebied in Ulassai en ook de mooiste sector. De kloof is groot, er zitten op dit moment ongeveer 140 routes en de kwaliteit van de rots is erg hoog.  Het gebied is goed behaakt. De verhalen die je soms hoort over slechte haken in Sardinië (en die wij ook wel zijn tegengekomen in Cala Gonone) zijn op Ulassai zeker niet van toepassing. Er worden alleen haken van de hoogste kwaliteit (Inox 316L glue in bolts) gebruikt. De routes zitten verspreid over beide kanten van de kloof, waardoor je altijd in de zon of juist in de schaduw kan klimmen. Hierdoor kan je het hele jaar in Ulassai klimmen, alleen in januari en februari is het te koud. Verder is er een mooie verdeling van de klimniveaus in deze sector; 8^e graad: 15 routes, 7^e graad: 45, 6^e graad: 46, 5^e: graad: 25. Er zijn zelfs een paar 4-tjes te vinden.

We klimmen met Delphine en Jakob en warmen op in een paar erg mooie routes. Delphine klimt nog niet zo lang en heeft nog weinig ervaring met voorklimmen. Jakob blijkt een goede klimmer te zijn, 7a+ is geen probleem voor hem. Als iedereen warm is, vinden Gaby en Jakob het tijd voor wat moeilijkere routes. Ze gaan naar een andere sector, Cave of Dreams. Delphine en ik zoeken eerst nog een makkelijke route op, zodat zij ook kan voorklimmen.

Een half uurtje later gaan wij ook naar Cave of Dreams. Wow! Wat een gave sector. Een grote grot, met prachtige routes vol tufa’s (soort stalagtieten) en overhangen. Gaby komt net naar beneden uit een coole 6b. De setjes hangen er nog in, dus ik ‘mag’. Ik twijfel even, routes met tufa’s zijn niet helemaal mijn stijl en ik ‘moet’ me laten zekeren door iemand die ik niet zo goed ken. Meestal durf ik dan niet 100% te geven, bang om te vallen omdat je nog niet weet hoe die ander zekert. Maar Delphine voelt precies aan wat ik fijn vind en ik voel me veilig bij haar. Redelijk makkelijk klim ik de route uit, gaaf!

Als ik klaar ben, kijk ik naar Gaby. Ze klimt een route die Jakob net heeft gedaan. Een lange route, bijna 35 meter, overhangend, vol tufa’s en mooie structuren en niveau 6c+. De route ziet er best spannend uit. Jakob weet haar echt goed uit te motiveren! Ook Gaby heeft de uitdaging dat ze door een ‘vreemde’ gezekerd wordt, maar ze durft toch vól te gaan. Haar doel was boven komen, ongeacht het aantal ‘blocks’. Dit lukt en dat geeft haar vleugels. Ze besluit om nog een poging te doen. Dat geeft mij de kans om eens wat mooie klimfoto’s te maken. Als je altijd met z’n tweeën klimt, lukt dat nooit, dus dit is een goede gelegenheid.

Helaas moet Gaab op tweederde van de route blocken, er zit een haak die zeer moeilijk te klippen is (=touw in het setje (beveiligingspunt) hangen). Na een block en Gaby’s eerste (!) voorklimval van het jaar is ze boven. Wow! Wie weet is dit een mooie route om later in de week te projecten (=uitwerken van een moeilijke route, tot deze lukt zonder blocks).

Even later ziet Gaby de foto’s die ik heb gemaakt. Wow! Er zit een hele gave bij. De beste klimfoto die wij ooit gemaakt hebben. Als ik later vraag wat ze liever had, deze foto of de 6c+ uitklimmen zonder blocks, kiest ze voor de foto…

Gaby in Luston, 6c+, Cave of Dreams

Meer nieuwe vrienden

In Cave of Dreams raken Delphine en Jakob aan de praat met twee Spanjaarden. Joan en Viktor. Joan spreekt redelijk Engels, Viktor niet, maar tot onze verrassing spreken zowel Delphine als Jakob vloeiend Spaans. Zij vertalen zoveel mogelijk voor ons en we hebben leuke gesprekken, soms met handen en voeten. Joan is een evenbeeld van de acteur Robin Williams, met dezelfde pretoogjes en minstens net zo grappig. Viktor is een soort Jerommeke. Een beer van een vent die 7 levens heeft. Hij vertelt ons over 2 zware klimongelukken die hij heeft overleefd (hij vindt klimmen nog steeds geweldig); zijn verhaal zorgt ervoor dat ik vanaf nu altijd mijn helm draag. Het is erg gezellig en we spreken af om ’s avonds met zijn allen pizza te gaan eten. We klimmen daarna nog een paar routes. Aan het eind van de dag zijn we gesloopt… De routes zijn hier ook zo gaaf!!!

Good vibes

Die avond eten we de beste pizza ooit. We gaan voor een afhaalpizza - die maar € 5,20 kost -  en nemen die mee naar dé klimmersbar Chiosco “Da Aldo”. Met een Ichnusa (Sardijns pils) erbij smaakt de pizza nog beter. Helaas lukt de afspraak met de Spanjaarden niet, blijkbaar hebben ze toch niet helemaal begrepen wat de bedoeling was.

De volgende dag - na weer een fantastische klimdag -  komt het helemaal goed. We gaan voor een borrel en wifi naar Nannai en het wordt weer gezellig. Na veel biertjes heeft niemand meer zin om nog te koken, dus we gaan opnieuw voor pizza. Mmm. Als de pizza op is, is Joan opeens verdwenen. Na een half uurtje is hij terug met een fles zelfgebrouwen absint. Joan houdt wel van een drankje! Het spul brandt in mijn slokdarm naar beneden, pfiew…. Opeens herinner ik mij de ‘ontbijtwijn’ in Albarracin en vraag het eens na bij Joan. Het klopt, in Spanje is het niet vreemd om bij het ontbijt rode wijn te drinken. En nee, het is niet aangelengd met water…

Party night with new friends

Gaby en ik genieten van het fijne gezelschap, het samen klimmen, eten, drinken, sterke verhalen vertellen... Good vibes! Na drie dagen klimmen besluiten we dat het hier zó geweldig is, dat we de ferry naar Sicilië – die we al geboekt hadden  – een week willen verzetten. We kunnen en willen hier gewoon nog niet weg.

Jerzu

Na een paar dagen nemen we afscheid van Delphine, zij moet aan het werk. We gaan met de Spanjaarden en Jakob klimmen in Jerzu, een klimgebied in een nabijgelegen dorp. Lekker efficiënt rijden we met 3 buscampers in colonne het smalle, hobbelige offroad-weggetje naar Isola del Tesoro. We parkeren ergens hoog op een berg, waar we ’s avonds ook zullen bivakkeren.

Idyllisch plekje bij Jerzu

Het is een prachtig klimgebied in de middle of nowhere. Ik warm op in een mooie route. Ik geniet, maar als ik boven kom schrik ik van de ketting. Ik heb nog nooit zo’n verroeste standplaats gezien! Ik kom veilig beneden, maar we besluiten de omliggende routes  niet te klimmen. We lopen naar de anderen, die ons vertellen dat de routes waar zij klimmen beter behaakt zijn. Terwijl Gaby nog aan het klimmen is met Joan, valt mijn oog op een mooie technische 6c. Dat is de volgende route die we klimmen. Jakob hangt de setjes erin. Het ziet er lastig uit en bij de laatste haak valt hij uit de route. Gaby vliegt een paar meter de lucht in (door het gewichtsverschil tussen Jakob en haar). Dan ben ik aan de beurt. Ik ben zenuwachtig, want ik heb nog niet zoveel 6c’s geprobeerd dit jaar en ik wil er zo graag weer een klimmen! De eerste helft van de route is makkelijker dan verwacht, daarna worden de passen wat harder. Ik moet een paar keer diep gaan en na nog een paar meter klimmen ben ik zo verzuurd dat ik de volgende pas niet meer durf te maken. Ik weet zeker dat ik val als ik doorklim. Na een block kan ik de volgende passen gewoon maken, zo moeilijk is het eigenlijk niet. Als ik beneden kom, zeg ik tegen Gaby dat ik weet dat zij de route kan flashen (in één poging uitklimmen). Dat doet ze ook, met redelijk gemak. Grrr… Ik ga voor een tweede poging en voel de druk….Dit kan mijn eerste 6c van het jaar worden, als ik maar niet val. Ik ga er 100% voor en hoewel ik compleet verzuurd ben, klim ik nu door op de pas waar ik eerder moest blocken. Ik weet precies wat ik moet doen en het lukt! Ik ben helemaal blij, ik kan het nog!

Uitzicht vanaf klimgebied Jerzu

Arrivederci Omnistep

Na een paar uur klimmen houden we het voor gezien en lopen terug naar de campers. We drinken wat, snacken wat en chillen wat. Joan heeft dezelfde bus als wij. We vertellen hem over onze kapotte Omnistep (elektrische opstap), die ik met tie-wraps heb vastgemaakt. We hebben het afgelopen jaar namelijk een paar keer het asfalt flink geraakt met de Omnistep en deze was bijna afgebroken. De mannen willen ons wel helpen het ding onder de bus vandaan te ‘slopen’. Hij hangt er nu toch nutteloos onder en we willen niet het risico lopen dat deze er tijdens het rijden onderuit valt. Viktor en Jakob vinden het een leuke klus en slopen het ding eraf, terwijl Joan en de dames vertellen hoe het moet.

Viktor en Jakob slopen de Omnistep...

Na de borrel pakt Jakob zijn gitaar en hij zingt een mooi Spaans liedje voor Viktor (die brandweerman is) over een meisje dat gered wordt door een brandweerman. Viktor vindt het prachtig. Aan het begin van de avond moeten we helaas afscheid nemen van Joan en Viktor, hun vakantie zit er alweer op. We geven elkaar dikke knuffels en kloppen elkaar hard op de gespierde schouders, wat een leuke kerels zeg!! Jakob, Gaab en ik blijven in het paradijsje achter. Het wordt donker en we koken gezamenlijk een heerlijke pasta met tonijn. In het kaarslicht genieten we van het lekkere eten en elkaars gezelschap. Jakob pakt weer zijn gitaar en speelt een paar nummers van de Dire Straits en The Eagles. Hij heeft een hele mooie stem, Gaab en ik zijn geraakt door zijn muziek en de bijzondere sfeer.

Deze nacht is om nooit te vergeten, wat een fantastische slaapplek, zo stil, zo mooi, miljoenen sterren aan de hemel.

Jakob, de 'coole gast'

Projecten

Aan Ruben van Nannai Climbing House vragen we welke routes (6c voor mij, 7a voor Gaby) hij ons kan aanbevelen. We willen allebei een mooie route klimmen. Ik had al een route op het oog en toevallig noemt Ruben deze route: 6c Tossica. Tegen Gaby zegt hij “vergeet alle routes hier, de beste 7a van Sardinië is La danza del maestrale”’; dit worden onze klimdoelen.

Project Gaby

(geschreven door Gaby)

Samen met Jakob gaan we op zoek naar dé 7a (La danza del maestrale). We doen “steen-schaar-papier” (soort iene miene mutte) wie de setjes in de haken moet hangen. Jakob “verliest”.  Hij klimt als eerste. Hij moet een aantal keer blocken, komt tot driekwart van de route en dan heeft ie geen puf meer. Steef wil deze route niet voorklimmen, dus nu ben ik aan de beurt. Ik klim de hele route voor en kom met veel blocks boven. Daar ben ik blij mee, wat een gave route, echt prachtig! De eerste 2 haken zijn boulderachtig, daarna komen er wat grotere grepen, dan een stuk technisch, een beetje overhangend en heel zwaar, dus van alles wat. We klimmen de route nog een keer toprope (=touw van bovenaf). Steef klimt tot driekwart en stopt omdat ze geen ‘gevoel’ bij de route heeft. Topropend heb ik bijna net zoveel blocks als mijn eerste poging. Pff, de route is echt zwaar!

De volgende dagen blijft de route in mijn hoofd spoken. Ik besluit dat dit mijn project wordt. Steef en ik gaan weer naar de 7a en ik hang de setjes opnieuw in de route, het gaat nu makkelijker. Met 4 blocks kom ik boven. Wat een gruwelijk zware route is dit, ik heb niet het gevoel dat ik dit ooit zonder blocks kan klimmen.  Ik doe een 4^e poging en klim de route nu met 2 blocks. Er zitten twee hele harde passen in die ik niet kan. Zodra ik beneden kom zegt Steef: “deze route kan jij”. Ik twijfel en weet het nog niet zo zeker. Meestal heeft Steef gelijk ;-) ...

Een paar dagen later (ik heb een rustdag) heb ik aan een goede klimmer gevraagd of hij de setjes in mijn 7a wil hangen. We maken een filmpje van hem zodat ik de route kan bestuderen. De volgende dag is het 'COMBAT DAY'. De 5^e keer dat ik de route klim, ga ik eerst van setje naar setje om alle passen te maken zonder dat ik verzuurd raak. Ik maak een paar klimbewegingen en ga vervolgens bij het setje in het touw hangen. Zo klim ik de route in 12 losse delen. De 2 sleutelpassen moet ik goed uitwerken want ik kan de bidoigts (gat voor 2 vingers) niet houden in de overhang. Ik vind uiteindelijk een mooie oplossing voor beide cruxen en doe de passen meerdere keren achter elkaar. Nu weet ik precies waar ik mijn voeten moet zetten en hoe mijn lichaam gepositioneerd moet zijn. En zo moeten de passen in mijn geheugen komen. Steef laat mij zakken en zegt met een lach: “double or nothing”.

Ik rust bijna een uur uit in de schaduw en eet en drink wat. Double or nothing… Het is onze laatste klimdag in Ulassai, dus het moet lukken, nu of nooit. Pfff, ik voel de druk die ik mijzelf opleg. Steef masseert mijn schouders en geeft een laatste peptalk.

De 6^e poging:

De dood of de gladiolen. Ik stap in de route voor mijn allerlaatste poging. De eerste 4 haken gaan soepel, ik klim tot aan het eerste rustpunt. Hier blijf ik enkele minuten staan en schud het melkzuur uit mijn onderarmen. De volgende passen zijn echt keihard en verzurend, ik kom bij de kleine kiezeltjes aan en kan het bijna niet vasthouden, knijpen Gaab!! Dan op naar de 1^e echte sleutelpas bij de 9^e haak. Eerst de vlijmscherpe bidoigt voor mijn linkerhand en dan met rechts de gaston greep afblokken op mijn rechterschouder en daarna doorbijten, voet omhoog en naar de grote rand. Inmiddels compleet verzuurd kan ik bijna de grote grepen niet meer vasthouden. Nog 3 haken te gaan!! De volgende sleutelpas is ook zo hard en ik loop helemaal vol. Ik kan wel janken van de pijn in mijn onderarmen. Ik mag niet blocken, het spookt door mijn hoofd, dan telt de route niet. Ik heb geen energie meer voor nog een poging. Ik heb een  vriend de belofte gedaan dat ik een 7a ga klimmen. Hij voert een ongelijke strijd tegen kanker en ik moet dit volhouden voor hem. Als  ik de ketting (=eind van de route) klip moet ik huilen van blijdschap, maar ik voel ook verdriet, uitputting en opluchting. Wat een fantastisch gevecht, 35 meter lang. Ik ben trots!

Happy Gaby

Project Steef

Elke keer als we naar de route (Tossisca, 6c) liepen, was deze bezet. Ik was vastbesloten om de route te klimmen, want deze lijn zag er zo mooi uit. Dus op een van de laatste dagen zijn we extra vroeg opgestaan, zodat ik zeker wist dat de route vrij was. Ik wilde zelf de setjes erin hangen, zodat ik kon  bedenken hoe de passen moesten. De eerste helft ging goed. Ik kwam zonder blocks tot de 8^e haak, waar ik een eerste crux tegenkwam. Ondanks het feit dat ik erg verzuurd was, kon ik deze beweging nog maken. Daarna kwam er een soort traverse, waarbij je aan mini-greepjes door moest. Vervolgens moest ik vol in een zijgreep hangen, spannend. Ik zocht naar een volgende greep voor mijn hand, kon niets vinden en wilde terug naar de greep die ik eerder vast had. Shit, waar zat die greep nou…. Ik voelde mijn voet wegglippen en probeerde nog iets beet te pakken. Ik zag mijn hand langs een greep zwaaien en kon alleen nog “OEPS” uitroepen voordat ik met een flinke pendel een voorklimval maakte…. Opeens hing ik 5 meter lager. Opnieuw omhoog om uit te vogelen hoe ik de traversepas moest maken. Ik had nog een beetje de bibbers en had geen zin om opnieuw een zijwaartse val te maken, dus Gaby mocht het proberen.

Gelukkig kon zij voor mij deze moeilijke passage uitwerken. Hierna was de route nog vrij hard en zeer verzurend, met nog veel moeilijke passen. Gaby had ook een paar blocks nodig.

Ik besloot de route eerst toprope te klimmen, om te kijken of ik alle passen kon maken. Het lukte mij nét om de route zonder blocks te klimmen. Gaby deed een tweede poging en klom de route uit. Ik wilde deze route zo graag klimmen en – met de verwachting dat ik waarschijnlijk nog een aantal pogingen nodig zou hebben – deed ik een tweede voorklimpoging. Het ging goed en al vrij snel was ik bij de traversepas aangekomen. Vastbesloten ging ik door - niet denken aan vallen - en de pas lukte! Ik begon erin te geloven. Op naar het laatste stuk; dit was echt hard. Ik kon de kleine gaten bijna niet meer vasthouden. Bij de derde haak voor het eind glipte mijn voet bijna weg, maar het ging net goed. Ik zag de laatste haak en ik besloot dat wat er ook gebeurde, ik nooit meer los zou laten. Ik klipte de laatste haak, nog een laatste rust en dan nog het griezelig einde. Twee meter in een verticale rand hangen, weinig voor mijn voeten, even omhoog sleuren en toen kon ik nèt bij de ketting om het touw erin te klippen. Yes!!! Wat een mooi moment, een 6c waar ik echt trots op ben…

We hebben onze successen uiteraard gevierd. Met pizza en bier. Hoe kan het anders.

Een paar dagen later nemen we met pijn in het hart afscheid van Ulassai en Sardinië, in de wetenschap dat we te weinig hebben gezien van dit mooie eiland. We komen hier zeker terug!

Stephanie

MEER FOTO'S

Voor meer foto's, klik HIER voor het foto-album.

MEER INFORMATIE KLIMMEN

Klimmen in Ulassai startte ongeveer in het jaar 2000. Het grootste deel van de routes is behaakt door local Maurizio Oviglia en Gianluca Piras. Sinds 2011 zijn de Nannai ‘family’ en vrienden hier ook routes gaan behaken.

Eind mei 2017 is een gloednieuwe klimtopo uitgekomen van de hand van Ruben Beckers (van de Nannai-family en routebouwer). De topo is bij Nannai te koop voor € 10,00 en je steunt daarmee ook meteen het bolting fund.

In Ulassai zijn naast Canyon nog 8 andere sectoren (totaal ca. 370 routes). Er wordt op dit moment hard gewerkt aan het behaken van nieuwe sectoren.

In het naastgelegen Jerzu zijn ook nog eens 3 sectoren met in totaal ca. 210 routes te vinden.

Meer info: www.climbingulassai.com/bolting

Overnachten

Nannai Climbing Home: www.climbingulassai.com

Of een van de 5 andere B&B’s of Hotel Su Marmuri

Overige voorzieningen

Er zijn 3 kleinere supermarkten, 2 slagers, apotheek, viswinkel en een winkel waar je verse pasta kan kopen. Voor pizza ga je naar Pizzeria Battista en er zijn meerdere barretjes in het dorp. Vers water kan je tappen bij de ‘oude wasplaats’, boven de kerk.

Bereikbaarheid

Dichtstbijzijnde vliegveld: Cagliari (100km) of Olbia (180 km)

Ferry: vanuit Spanje, Frankrijk of Italie. Havens: Olbia, Porto Torres (220 km) of Cagliari.

Bus: vanuit Cagliaria gaat er 2x per dag een bus naar Ulassai.

Beste seizoen

April tot december. De meeste routes liggen op het oosten (schaduw vanaf 13.30u).