Nog 7 weken

Een week geleden verlieten we Kalymnos. Inmiddels zijn we alweer een week op de Peloponnesos (Griekenland). Het blog over Kalymnos laat overigens nog op zich wachten: het concept is verloren gegaan, samen met onze laptop die het na 10 maanden reizen heeft begeven.



De laatste week op Kalymnos stond in het teken van plannen maken en vooruit kijken. Onze roadtrip duurt nog 7 weken, het einde is in zicht. Zijn we echt al 45 weken onderweg? Het gevoel van eindeloosheid is voorbij, tijd wordt (weer) kostbaarder, elke dag telt. Zo langzaam aan krijgen besef van een leven na 365Roadtrip...

Zonsondergang Kalymnos 

Opeens hebben we weer een agenda

Plannen maken wordt nu belangrijker, we moeten goed bedenken wat we nog graag willen doen en welke plaatsen we nog willen bezoeken. In de camper hangen briefjes met data en tijden, de laatste week van november hebben we het opeens druk!

23 nov: 17.00 ferry naar Ancona
24 nov: 13.30 aankomst Ancona
26 nov: Arco, gezellig weerzien met onze Italiaanse vriendinnen
27 nov: Trento, business meeting Steef 
29 nov: Milaan airport, Gaab naar Nederland
30 nov: Gaab contract tekenen en kennismaken collega’s, ‘s middags retour Milaan
1 dec: 23.00 ferry naar Palermo, Sicilie
3 dec: Gaab jarig

'Vanlife' agenda'

Een supervolle week en even een serieuze onderbreking van ons zorgeloze lang-leve-de-lol leventje. Tussen het genieten door zijn we druk bezig geweest met het voorbereiden van onze terugkeer in de maatschappij ;) 

Solliciteren op slippers

We prijzen ons gelukkig dat Gaby een nieuwe baan heeft gevonden; wij keren straks vol vertrouwen en zonder zorgen terug naar Nederland! De selectiegesprekken voor deze job kon Gaby via Skype doen. Gekleed in korte broek en op slippers - die gelukkig niet in beeld kwamen – in haar beste (en enige) outdoor blouse en met ‘vanlife’ kapsel zat ze tegenover mensen die aan de andere kant van het scherm strak in het pak zaten. Gelukkig begrepen ze wel dat je geen nette kleding bij je hebt, als je een jaar lang reist en klimt...

In de tweede selectieronde moest een business case worden gepresenteerd aan 6 man. Dat was even schakelen; de laatste 10 maanden hebben onze hersenen in de ‘offline modus’ gestaan. Het vakjargon moest worden opgepoetst en voor de uitvoering van de presentatie zelf moest Gaab creatief zijn (hoe zorg je ervoor dat én je presentatie én jijzelf in beeld zijn). Desondanks ging alles goed en blijkbaar heeft ze een verpletterende indruk gemaakt...

Twee dagen later zaten we bij de rotsen, klaar om te klimmen, toen er gebeld werd. “Gefeliciteerd, je hebt de baan. Kan je in januari beginnen?”

Is er een mooiere plek om goed nieuws te krijgen?

Trento

Zelf ben ik ook bezig met een nieuwe job en het leuke is: alles is mogelijk!

Eind 2016 hebben wij beiden ontslag moeten nemen omdat wij geen terugkeermogelijkheid hadden bij onze werkgever. We namen een groot risico: vinden we wel weer een baan bij terugkeer? Ik voelde tegelijkertijd ook een soort opwinding. We gaan op reis en we weten niet wat we ‘straks’ gaan doen. Je bent een jaar ‘los van alles’, hierdoor sta je open voor alle mogelijkheden en ga je niet automatisch weer terug in hetzelfde (ook al is daar niets mis mee en zou dit prima zijn). Het is net alsof je weer 20 bent en opnieuw kan kiezen. Dát was het gevoel dat ik had.

De afgelopen 10 maanden heb ik daar nooit meer aan gedacht, tot kort geleden. Een spontane en toevallige ontmoeting bij Italiaanse vrienden op Kalymnos. Hoewel, toeval bestaat niet.. In ieder geval hadden we een interessante ontmoeting die heeft geleid tot een business meeting in Trento (Noord-Italie). Ik weet nog niet óf het iets wordt, maar in ieder geval is het een gaaf gevoel om je daadwerkelijk open te stellen voor nieuwe dingen.

Home is where you park it

Nog 7 weken reizen, nog 7 weken vanlife. De buscamper is al 10 maanden ons huis. We hebben alles wat we nodig hebben, we slapen vaak op de mooiste plekken, we hebben vrijheid en we genieten op volle toeren.

Prachtige uitzichten tijdens wildkamperen...

Een trouwe lezeres van ons blog vroeg ons pas of we er al tegenop zien om naar huis te gaan. Dat is best een moeilijke vraag.

Aan de ene kant willen we (natuurlijk) niet terug naar huis, we gaan zoveel missen: onze vrijheid (geen stress, geen drukte, geen agenda, doen wat we willen wanneer we dat willen), veel klimmen in gave klimgebieden, ontmoeten van leuke mensen en het meest van alles nog wel het buiten leven en de natuur (de zee, de bergen, ruimte om je heen).

Home sweet home

Aan de andere kant wordt het vooruitzicht van ons eigen huis steeds aantrekkelijker. Nu de winter - of in ieder geval de herfst - ook in Griekenland zijn intrede heeft gedaan en het steeds vaker regent, hard waait of koud(er) is, wordt het leven in een buscamper wat minder aantrekkelijk. We hebben de winterkleding, sloffen, warme deken en de kruik weer teruggevonden. Ook een vanlife douche (koud water) wordt minder grappig. De kachel gaat ook niet aan, want we moeten zuinig zijn met gas.

De gedachte aan ons huis in Nederland wordt steeds aantrekkelijker: een groot bed, een schone wc en douche met stromend warm water, een wasmachine en dus altijd schone en frisse kleding. Over kleding gesproken: ik had nooit gedacht dat ik mijn kledingkast zou missen. Voor de kast staan en bedenken wat je aan doet, leuke en hippe kleding, maar in ieder geval niet weer diezelfde oude klimbroek en shirt vol vlekken en gaten.😃

Verder mis ik mijn zoon, onze vrienden en familie. De mensen die ervoor zorgen dat je je thuis voelt. Wat is het fijn om iedereen straks weer vaker en langer te kunnen zien!
Het gewone leven, ach het is helemaal zo gek nog niet!

Nog 7 weken

Maar voorlopig mogen we nog 7 weken genieten! Bijna twee maanden, 49 dagen vol vrijheid. Nog 10 dagen in Griekenland, een ‘druk agenda-weekje’ en nog een maand naar Sicilie.
En vandaag staan we op het strand in een verlaten baai, het dichtstbijzijnde dorp op 8 km en we luisteren naar de golven die op het strand rollen....

Life is good.

Stephanie