November: Peloponnesos

We rijden de ferry af, Piraeus in. Na 2 maanden verblijf op het rustige Kalymnos worden we overvallen door de hectiek in deze voorstad van Athene. We moeten even schakelen. Het oorspronkelijke plan om in Athene de Akropolis te bezichtigen laten we snel vallen. Wég uit de drukte.

We rijden naar de Peloponnesos, het grote ‘schiereiland’ ten westen van Athene. We hebben 2,5 week de tijd om deze streek te verkennen; er schijnen erg mooie klimgebieden te zijn.

Gelukkig zijn de borden vaak ook Engels 'ondertiteld'

Nafplio

Onze eerste bestemming is Nafplio, een erg mooi havenstadje. Je struikelt hier over de vele restaurants en leuke koffiebarretjes. We wandelen naar de boulevard achter de vesting. Het klimgebied hier ziet er niet uit: lelijke rots, slechte behaking en heel veel graffiti. Niet de moeite waard om je touw uit te pakken, maar de wandeling is leuk.

De boulevard van Nafplio

De weersvoorspellingen voor de komende dagen zijn zeer slecht, dus we besluiten hier niet langer te blijven. Een uur later zijn we in de stromende regen onderweg naar Leonidio, ons hoofddoel van de Peloponnesos.

Leonidio

Als we aankomen in Leonidio schrikken we een beetje. We komen aan in de miezerregen en daardoor ziet het dorp er somber uit. Veel oude huizen, maar vooral heel veel kleine straatjes! Als je rondrijdt met een buscamper van 6m is dat vreselijk, en misschien komt het daardoor dat we geen goede eerste indruk hebben… We hebben wel gezien dat de rotswanden die het dorp omringen er indrukwekkend uitzien. Tenminste, de rotsen die niet zijn bedekt door de laaghangende wolken. Misschien wordt het tóch leuk?

Rotsen Leonidio (sector Mad Wall / Theos)

We vinden een geweldige slaapplek op het strand in Plaka, ongeveer 5 km van Leonidio. Een droom voor elke wildkampeerder! We hebben een prachtig uitzicht, staan 20m van de zee af, er is een minimarkt en er is een gebouwtje met wc’s en douches! Als je het geluk hebt dat de zon de hele dag schijnt, is de douche niet eens koud, maar komt er lauwwarm water uit de kraan.

"camping" Plaka Beach

Hot Rock (Kokkinovrachos)

De volgende dag is het mooi weer, de zon schijnt en we hebben veel zin om te klimmen. Om bij het klimgebied te komen moeten we dóór het centrum van Leonidio, met zijn kleine smalle straatjes. We komen uit achter het dorp en moeten daar omhoog de steile berg op. De wegen worden steeds smaller en we hopen maar dat het goed komt. Dan komt er een zeer scherpe haakse bocht en een erg steile helling...

“SCHRAAAAAP!!!”... we horen de uitlaat over de straat schuren, een afgrijselijk geluid dat we dit jaar te vaak hebben gehoord. Binnen 1 minuut schraapt de uitlaat nog 2x over het wegdek, een kras op ons hart… Het geeft een hoop stress en de chauffeur wil niet doorrijden.

Wij besluiten dat we het niet willen gokken, we zijn zuinig op de camper, ons huis. Omkeren lukt hier niet, dus wij slaan rechtsaf een ander straatje in. Op hoop van zegen... Dan staat er een man voor ons op de weg en hij gebaart druk met zijn handen. Hij vertelt ons dat deze straat verderop nog veel smaller wordt en dat wij daar niet doorheen passen. Help, en nu? We kunnen met een bus van 6m toch niet keren in een straatje van 2,5m breed? De man gebaart ons verder te rijden, bij de kerk kunnen we wel keren. Wij zien daar alleen 2 smalle straten en heel veel paaltjes. Uhhh…. Gelukkig blijken het flexibele paaltjes te zijn waar je overheen kan rijden en met knap stuurwerk weet Gaab de camper weer terug te sturen naar waar we vandaan kwamen. Dit keer wagen we het toch maar en we rijden verder de berg op.

Een uur later zijn we dan eindelijk bij het klimgebied. Het staat vol met auto’s en busjes en bij de rotsen ziet het zwart van de mensen. We genieten van het klimmen en het lekkere weer, in de zon is het toch al snel 20°c, heerlijk in november.

Klimdoel bereikt!

De 3 dagen die hierop volgen klimmen we lange dagen en genieten van de fantastische rots, mooie routes en het heerlijke weer. Ik ben blij dat ik na mijn blessure weer kan klimmen en ben erg tevreden met 6b’s. Gaby blijft - net als op Kalymnos - klimmen als een beest en topt hier haar eerste 7a flash (=route uitklimmen in de eerste poging). Het is ook haar vijfde 7a dit jaar en daarmee heeft ze haar klim jaardoel voor deze roadtrip behaald! Ik ben superblij voor haar (en stiekem ook een beetje jaloers).

De dagen worden wel korter en ondanks het lekkere weer overdag, is de zomer echt voorbij. Zodra de zon weg is, wordt het meteen koud en moeten de dikke donsjassen aan. De avonden worden steeds langer en worden soms een beetje saai. Na 10 potjes kaarten ben je er wel weer klaar mee… Vroeg naar bed dan maar.

Kyparissi

Er is slecht weer voorspeld. We checken alle weersites en kunnen het bijna niet geloven. Er komt een hele week regen, veel regen. Elke dag minimaal 10-20mm (en voor 2 dagen is er > 70 mm voorspeld). Als dit waar is kunnen we het klimmen wel vergeten. Alle andere buitenactiviteiten overigens ook.

We proberen er maar het beste van te maken en rijden naar Kyparissi, een klimgebied dat erg veelbelovend is. Het zou volgens kenners een van de belangrijkste klimgebieden in Europa voor topklimmers kunnen worden. Maar er zijn ook sectoren voor de ‘gewone’ klimmers, dus wij willen hier wel een kijkje nemen. Vóór we vertrekken vullen we de watertank, doen boodschappen, pinnen geld en tanken de auto vol, want Kyparissi ligt in ‘the middle of nowhere’.

Dankzij onze Tomtom - die dit hele jaar al zeurt om een update - rijden we de toeristische route. Dat betekent: ruim 1,5 uur omrijden want Tom weet niet dat de nieuwe, snellere kustweg in aanbouw inmiddels voltooid is. Na een spannend begin over steile, slingerende bergweggetjes met honderden haarspeldbochten en diepe afgronden waar je liever niet naar wil kijken, wordt de weg vlakker en kunnen we genieten van de geweldige route. We rijden in een vallei dwars door de bergen en overal om ons heen zien we bomen en struiken in prachtige hersftkleuren. We realiseren ons dat we de intrede van de herfst gemist hebben op Kalymnos, want daar zijn nauwelijks bomen. We hadden ook niet verwacht dat de Peloponnesos zo bergachtig was en zo groen, geweldig! De autorit doet ons een beetje aan het landschap in Noorwegen denken.

Met Tom kom je er wel... Uiteindelijk...

Vanlife heaven?

Een uur of 3 later komen we aan bij Vlychada, een klimgebied 30 km ten zuiden van Kyparissi. Dit klimgebied is erg klein. Normaal gesproken zouden we niet de moeite nemen daar zo’n stuk voor te rijden, ware het niet dat de klimgids aangeeft dat het hier een soort paradijs voor vanlifers betreft. Het ligt in een afgelegen baai aan het strand en busjes, tenten en kampvuren zijn welkom. Daar moeten we naartoe!

Na het laatste gehucht dat we passeren is het nog 8 km rijden. We begrijpen inmiddels het advies om met een volle tank en goed bevoorraad af te reizen. Er is hier helemaal niets! De laatste 2 km naar het strand zijn spannend. De weg is nat, ligt volledig in de mist en de weg is breed genoeg voor max. 1 auto. We slingeren omhoog en zien af en toe flarden van een diep ravijn. We stellen elkaar gerust door te zeggen dat met deze omstandigheden alleen een idioot hier rijdt…. Opeens zijn we op de top van een berg en zien door de wolken de zee diep onder ons. Wow!  We rijden de weg naar beneden af en komen aan op een verlaten strand. Ik verheug me op een groot kampvuur en skinny dippen in zee. Helaas werkt het weer niet mee, anders was deze plek met afstand de ALLERBESTE wildkampeerplek van het hele jaar geweest. We staan hier helemaal alleen in niemandsland.

Vlychada beach, omgeving Kyparissi

Het klimmen is erg leuk, ondanks het beperkte aanbod. Waarschijnlijk zorgt de paradijslijke omgeving voor deze positieve herinnering, want het weer heeft daar niet veel mee te maken. Het is ons gegund een paar routes te klimmen, dan breekt de pleuris los. Het regent non stop tot de volgende dag. We hebben geen bereik en weten dat het weer nog slechter gaat worden. Uit angst dat we door slecht weer niet meer terug kunnen over de niet al te beste weg besluiten we deze desolate plek te verlaten.

We rijden naar Kyparissi en zien twee fantastische klimgebieden. We stoppen even langs de kant van de weg om te kijken. Ondanks de stromende regen zien we klimmers in de zwaar overhangende wand, sector Watermill. Het ziet er gaaf uit. We parkeren bij het strand en ‘verkennen’ Kyparissi. Het is donker, het regent en het dorp ziet er verlaten uit. Alle restaurants en bars zijn dicht, huizen zijn afgesloten, klaar voor de winter. Er zijn hier gave klimgebieden, waar we zeker eens naartoe willen, maar voor de gezelligheid hoef je hier in deze periode niet te komen.

Kyparissi

De zondvloed

De volgende dag zijn we terug in Leonidio. Dit keer via de nieuwe kustroute, waardoor we er  slechts 1.15h over doen. We gaan weer terug naar ons ‘basecamp’ op Plaka Beach. Het regent nog steeds. ‘s Avonds krijgen we verschillende appjes, “zijn we wel veilig”. Huh?

Het heeft de afgelopen dagen niet alleen op de Peloponnesos heftig geregend, in Athene zijn zware modderstromen geweest en zijn er veel mensen door het noodweer om het leven gekomen. In de minimarkt horen we dat er in Leonidio in 50 jaar niet zoveel regen is gevallen als deze week. Hebben wij dat? Zes dagen op rij stromende regen, soms letterlijk 24 uur achter elkaar, is niet leuk!

Harald brengt geluk

Misschien was het de schuld van Harald Swen? Deze klimmer staat erom bekend dat als híj naar een klimgebied gaat, er heel slecht weer komt. Hij heeft ons laten weten dat hij hier een dezer dagen aankomt. Oh jee...

Maar dit keer brengt hij geluk; zodra hij in Leonidio is gearriveerd gaat de zon schijnen. Een dag later zijn de rotsen weer droog genoeg om te klimmen. We zijn zo blij als huppelende koeien die na een lange winter voor het eerst weer de wei in mogen…

Harald is in Leonidio met 6 vrienden, een leuke club mannen plus 1 vrouw, en uiteindelijk klimmen we twee dagen met ze mee. Het is erg gezellig en stimulerend om met dit groepje op te trekken. Gaby laat zich flink uitdagen en pikt zo mooi 7a nummer 6 mee. De 40m lange, overhangende 7a+ in een grot is net een maatje te groot en Gaby houdt de spanning erin. Ze is de laatste die de route klimt, het materiaal móet uit de wand, en het begint te schemeren. Redt ze het om voor het donker weer beneden te zijn? Net voor de duisternis is ze bijna beneden en kan ze het laatste setje uit de wand halen; ze is zich niet helemaal bewust van de grote attractie die haar nog te wachten staat. Ze maakt een megagrote swing en na een luide gil (zie filmpje) staat ze even later weer veilig op de grond.

FILMPJE SWING GAAB

(zet het geluid op maximaal!)

De vriendenclub heeft een comfortabel huis gehuurd vlakbij onze kampeerplek en - na wat zielig geklaag van onze kant over koude douches - bieden ze ons een hete douche in hun huis aan. Als we binnenkomen is de houtkachel aan. Oh…..wat een heerlijke luxe!!!! We worden getrakteerd op lekkere borrelhapjes, een drankje en - na een geweldige douche - mogen we ook nog eens mee-eten. Met dank aan chefkok Joost. Jongens, bedankt voor de twee supergezellige dagen!

Leonidio, een absolute aanrader!

Leonidio is een leuk, klein en authentiek Grieks dorpje. Er zijn veel restaurants, bars, minimarktjes en hotels, appartementen etc. in overvloed. Het klimmen is hier fantastisch!

We weten nu al zeker dat we in Leonidio terugkomen voor een ‘gewone’ klimvakantie.

Leonidio heeft veel potentie om uit te groeien tot een van de belangrijkste klimgebieden van Europa. De rotskwaliteit is super, de routes zijn goedbehaakt en er is veel aanbod op verschillende niveaus (aan te raden vanaf klimniveau 6a). En er worden nog volop nieuwe sectoren ontwikkeld.

Een paar dagen later was het weer tijd om door te reizen. Op naar Patras voor de ferry naar Ancona. Nog 5 weken roadtrip...

Stephanie