Een zomer vol vriendschap

Arco

We hebben Toscane verlaten en gaan op weg naar Noord-Italië, naar Arco (5 km ten noorden van het Gardameer). 

Arco heeft een speciaal plekje in mijn hart. Onze allereerste vakantie samen was in Arco. Gaby heeft mij en Owen hier leren rotsklimmen. Mijn eerste multipitch was in Arco en ook deed ik hier voor het eerst in mijn leven een via ferrata. Eigenlijk was Arco het begin van mijn leven als bergsporter. Misschien is het wel om deze reden dat een vakantie in Arco voelt als ‘thuiskomen’…



We spreken direct af met Stefano en Daniela, onze Italiaanse vrienden. Wij hebben hen 9 jaar geleden ontmoet op klimparadijs Kalymnos (Griekenland) en sindsdien ontmoeten we elkaar regelmatig. Ze nodigen ons uit om een paar dagen bij hen te komen logeren. Ze wonen op een prachtige locatie, op een landgoed tussen de olijfbomen en druivenvelden. 

Uitzicht op het Gardameer

Stefano en Daniela

We mogen de camper op het terrein parkeren, pakken onze spullen uit en richten onze logeerkamer in. Een week lang worden we in de watten gelegd. Stefano is een geweldige kok en elke dag bereidt hij de meest fantastische, pure Italiaanse gerechten. De afgelopen twee maanden in Italië hebben we al ontdekt dat ‘mangiare’ (eten) het belangrijkste is in het leven van de Italiaan, en dat wordt nu weer bevestigd.
We gaan een paar keer met zijn vieren klimmen in Arco. Dat kan pas nádat er bij een barretje gestopt wordt voor een caffè. Uiteraard gaat dit ‘Italian style’: al staande aan de bar sla je de espresso achterover en hup, je gaat weer op pad. Oh, wat is de Italiaanse koffie geweldig lekker! In deze bar maken we kennis met Dina en Aly, de vrolijke en hippe eigenaressen van koffiebar Glisè. We voelen meteen een klik met deze meiden maar helaas spreken ze nauwelijks Engels; Stefano en Daniela  fungeren als tolk. 

In Arco kunnen we eindelijk de racefietsen weer gebruiken nu ik een nieuw achterwiel op mijn fiets heb (zie blog Opgelicht! Opgelucht!). We maken een paar leuke tochtjes in de omgeving van Arco. Verder vermaken we ons prima met luieren aan het Gardameer en we gaan helemaal ‘los’ met shoppen in de vele klimwinkels die Arco rijk is. Daniela en Stefano verwennen ons nóg meer. Op de laatste avond van onze ‘logeerpartij’ willen ze ons meenemen voor een diner op een speciale locatie. De locatie is inderdaad geweldig! We dineren in stijl in ristorante Spiaggia degli Olivi in Riva del Garda; het restaurant ligt in een kleine haven en vanuit de loungebar op het dakterras heb je een fantastisch uitzicht op het Gardameer. We proosten met Aperol Spritz – dé Italiaanse zomercocktail – en genieten van het lekkerste eten in de afgelopen maanden. 

Daniela, Gaby, Stefano, Stephanie

Patrick en Marleen

Halverwege onze logeerpartij  bij Stefano en Daniela zijn onze vrienden Patrick en Marleen in Arco aangekomen. Het is ruim een half jaar geleden sinds we ze voor het laatst hebben gezien. Oud en nieuw hebben we met hen gevierd en de eerste overnachting op 1 januari van onze 365roadtrip was bij hen voor de deur in Hilversum... Ik realiseer me pas hoe erg ik onze vrienden heb gemist, als wij een ijsje zitten te eten en we ze opeens in de winkelstraat zien lopen. Pas na een hele dikke knuffel laat ik ze allebei weer los. Het is speciaal om onze vrienden juist hier in Arco te ontmoeten; onze vriendschap met hen is hier, 12 jaar geleden, ontstaan toen wij naast elkaar op de camping stonden en erachter kwamen dat zij ook klimmen. Een mooi rendez-vous.

Met Pat & Marleen doen we een bijzondere via ferrata (klettersteig), de zgn. ‘Smokkelaarsroute’ (Sentiero Contrabbandieri). Deze route loopt via een zeer smal pad langs de steile rotsen hoog boven het Gardameer. Halverwege de vorige eeuw was dit het domein van smokkelaars en sinds hun vertrek is deze oude route in gebruik genomen door de bergsporters. Het bijzondere van deze ferrata is dat er nauwelijks staalkabels in zitten (hieraan kan je je zekeren -> beveiligen). In plaats daarvan zitten er bijna alleen haken in de wand en moet je je beveiligen door middel van een ‘lopende zekering’ (met behulp van klimmateriaal en –technieken). Deze via ferrata is dus alleen geschikt voor bergsporters met buitenklimervaring. Als je dat hebt, is deze route een absolute aanrader!

Patrick, Marleen, Gaab & Steef in de via ferrata

Wildkamperen Val Lomasone

Een paar dagen later klimmen we in Val Lomasone (in de Brenta-Dolomieten). In dit prachtige natuurgebied ‘wildkamperen’ wij een paar dagen. Op de laatste dag van hun vakantie klimmen Patrick en Marleen met ons mee. Na afloop blijven ze gezellig bij ons eten. Eerst moet er natuurlijk gedoucht worden en Pat & Marleen gebruiken onze speciale buitendouche. Op deze manier kunnen ze leuk kennismaken met ons vanlife. Na het eten nemen we afscheid, de volgende dag rijden zij weer terug naar Nederland.

Wildkampeerplek bij Val Lomasone

Bert en Ingrid

Een paar dagen later komen Bert en Ingrid -  onze andere vrienden – aan op de camping in Arco. Het is zo leuk om ze weer te zien en we hebben heel wat bij te praten. Ingrid heeft heerlijk voor ons gekookt en we blijven de hele avond op de camping. We raken niet uitgekletst. Ingrid vertelt dat ze voor vertrek naar Arco ons héle blog heeft geprint, om tijdens de autorit voor te lezen aan Bert. Een goede manier om Bert ‘wakker’ te houden tijdens de rit naar Arco. Nou, Bert heeft goed geluisterd: hij weet precies wat we allemaal  hebben meegemaakt ;-) Wij vinden het superleuk om sommige verhalen terug te horen. Wat hebben we veel meegemaakt. 
Voordat we die avond weggaan ‘sneaken’ we nog even het douchegebouw van de camping binnen voor een lekkere, frisse douche. Soms moet je een beetje stout zijn tijdens zo’n jaar vanlife…

Lekker eten op de camping bij Bert & Ingrid

Monte Stivo

De volgende dag gaan wij wandelen op de berg Stivo. Na de inmiddels gebruikelijke caffè bij bar Glisè (en een onmogelijk gesprek in het Italiaans) rijden we naar Santa Barbara, het beginpunt voor deze wandeling. Het is een pittige autorit op een zeer smalle weg met 100 haarspeldbochten. Op sommige stukken hoop je dat er geen tegenliggers komen maar natuurlijk, juist op het smalste stuk komt er een auto aan. Gelukkig is het een klein Italiaans ‘truttenschuddertje’; het past nèt. De parkeerplaats in Santa Barbara ligt op 1.000m hoogte en vandaar gaat de wandelroute naar de top op 2.050m. We lopen de Stivo op in 2 uur. Op de berg is het heerlijk koel, wat een verademing na de hitte beneden in Arco. Helaas is de berghut dicht, geen verfrissend koel biertje dus… We lopen door naar de top en na 10 minuten zijn we boven. We lunchen met onze donsjas aan en muts op en genieten van het prachtige uitzicht op het Gardameer en de Sarche-vallei… 

Op de top van de Monte Stivo

Aan het eind van de dag hebben we nog een laatste ontmoeting met onze Italiaanse vrienden. We borrelen op het terras van Caffè Trentino, op het grote plein in Arco. De felgekleurde Aperol Spritz smaakt weer goed. Stefano en Daniela nodigen ons spontaan uit om bij hen te komen eten en we worden weer verwend met een smaakvolle caponata en prosciutto con melone. Wat ben ik gek op de Italiaanse keuken! 

We willen afscheid nemen van onze vrienden, want wij vertrekken over een paar dagen richting Nederland. Het wordt een  bliksembezoekje aan familie en vrienden met als voornaamste doel de racefietsen en de crashpad (valmat voor het boulderen) thuis te brengen. Het plan is om vanuit Arco door te rijden naar de Dolomieten en na een paar dagen via Oostenrijk naar Nederland te gaan. In Imst willen we een aantal dagen klimmen. We hebben daar nog een projectje: een mooie 6c die we een paar jaar geleden hebben geprobeerd, maar nog niet uit konden klimmen. Wie weet lukt dat nu wel. 
Als Stefano en Daniela onze plannen horen, besluiten ze enthousiast om ook die kant op te gaan. Ze moeten nog iets regelen in Imst en vinden het leuk om daarna met ons mee te klimmen. Voorlopig nemen we dus nog geen afscheid…

Een dag later nemen we afscheid van Bert en Ingrid. Eerst doen we samen met hen een leuke via ferrata in Drena (Rio Sallagoni). Het is een makkelijke, maar avontuurlijke via ferrata in een bijzondere omgeving. Het begin gaat door een smalle kloof, waar een riviertje doorheen loopt. Het is daar heerlijk koel. Zodra je hier doorheen bent, kom je uit in een groene oase; het doet bijna sprookjesachtig aan. Hier moet je het riviertje nog oversteken via twee Tibetaanse bruggen en na wat licht klauterwerk kom je op het eind weer bij een andere kloof en twee uur later sta je opeens onderaan het kasteel van Drena. Wat een prachtig uitzicht.

Kasteel van Drena

We sluiten de dag af met Italiaans ijs en een laatste diner met Ingrid en Bert. Het afscheid is nu niet zo moeilijk, want we zien ze over twee weken weer in Nederland.

De volgende ochtend vertrekken we vroeg uit Arco. We maken nog een laatste stop bij ons favoriete koffiebarretje in Arco en zeggen de meiden gedag. Wat is het toch jammer dat we niet echt met ze konden communiceren…

Stephanie, Dina, Aly en Gaby in bar Glisè

Foto's

Voor meer foto's, klik hier.

Stephanie