Griekenland: klimparadijs Kalymnos

We verlaten Italië met pijn in het hart. We rijden richting Ancona en laten zoveel mooie vriendschappen en herinneringen achter. In Ancona nemen we de ferry naar Patras (23 uur varen). Onze eindbestemming: Kalymnos.

Dit jaar hebben we een budget en letten we erg op wat we uitgeven. Toch permitteren we ons op de lange ferry-overtochten de luxe van een hut om een plek te hebben met privacy, een goede nachtrust en een douche.

Leuke ontmoeting

Op de ferry ontmoeten we Igor, een Franstalige Belg. Igor reist, samen met zijn leuke hond Tamac, net als wij in een buscamper. Hij gaat ook naar Griekenland om naar zijn zeilboot te gaan, die in de haven bij Patras ligt. Igor is een inspirerende kerel die al jarenlang rondreist en werkt op zijn zeilboot. Hij is erg filosofisch en wil graag de wereld verbeteren. Na aankomst in Patras nodigt hij ons uit om te eten op zijn boot. Gezellig! We verzamelen alle restjes eten uit beide campers en maken er een lekkere pasta van. Het is een zwoele avond en we hebben een erg gezellig diner in de jachthaven van Patras.

Diner op de zeilboot van Igor

Igor, Stephanie en Gaby

Op naar Piraeus

De volgende dag rijden we richting Athene; over 3 dagen nemen we daar de ferry naar Kalymnos. We zien alleen nog maar Griekse auto’s rijden.  We belanden in een klein dorpje en parkeren onze bus op het strand. Als we geïnstalleerd zijn komt er een stel op de fiets aan. We raken aan de praat. Ja hoor, het kan nog veel gekker dan wij doen. Alex uit Frankrijk is met zijn vriendin Kelly uit Australië 2 jaar op “fietsvakantie”; ze zijn begonnen in Frankrijk en het eindstation is India. Alex heeft ook nog diabetes en heeft voor een half jaar insuline in zijn kleine fietstassen. Noem dat maar vakantie!!

2 dappere fietsers

In Piraeus pakken we de volgende ferry naar Kalymnos (10 uur varen). Aan het eind van de avond sukkelen we allebei in slaap in zo’n vervelende vliegtuigstoel die doorzakt. Opeens hoor ik vaag door de intercom: “ruis… ruis… kraak... kraak… 15-RXX-3... kraak, kraak…  reception please”. Schrik, Steef ze roepen ons om! Wij lopen rustig naar de receptie en ze zeggen dat we direct naar het autodek moeten. Huh?? Wij denken dat er misschien iemand tegen de camper aangereden en er schade is.  Nee, dat gelukkig niet. We zijn aangekomen op Kalymnos en we moeten snel van de ferry af!

Kalymnos

Kalymnos is voor klimmers een wereldberoemd eiland. Niet-klimmers kennen het eiland misschien vanwege de sponsduikers. Het ligt vlakbij het eiland Kos en er wonen meer geiten dan mensen (ca. 7000 inwoners). Het is een van de mooiste en grootste klimgebieden in Europa. Wij zijn hier al vaak op klimvakantie geweest, maar dit is de eerste keer met onze eigen camper. De volgende ochtend worden we wakker op een prachtige plek, 50 meter boven de azuurblauwe zee. Wow, wat een uitzicht. 

Ons basecamp tijdens 2 maanden Kalymnos

Enkele dagen later sta ik ’s ochtends vroeg in de deuropening van de camper naar de zee te staren en opeens zie ik een groot gevaarte uit het water springen. Ik blijf geconcentreerd kijken en zie dan tot 5x toe een hele grote  zwaardvis van 3 tot 4 meter uit het water springen alsof het een dolfijn is. Wat gaaf om te zien.

Familiebezoek

Vandaag komen mijn schoonzus Julie en mijn 2 neefjes (19 en 21 jaar) aan op Kalymnos. In januari 2016 is mijn broer Charles plotseling overleden. Aaron en Brandon wilden mij graag opzoeken omdat ik erg op hun vader lijk. Omdat ze in Engeland wonen, hebben we ze lang niet gezien. Het is een emotioneel weerzien. We brengen veel tijd met elkaar door. We nemen mijn neefjes mee klimmen, we zwemmen en snorkelen in de zee, we scooteren over het eiland, we genieten van elkaar. We praten bij en delen mooie herinneringen. 

Aaron, Brandon, Julie en Gaby

Nog meer familie

Enkele weken later komen ook mijn ouders naar Kalymnos. Omdat zij beiden in de tachtig zijn is het erg bijzonder dat ze nog kunnen reizen. Ik haal mijn ouders op in de haven van Kos. We zijn blij om elkaar weer te zien. Het is zo leuk om onze geliefde plek te kunnen laten zien aan mijn ouders. Het is heerlijk weer en we brengen veel tijd samen door.  In een huurauto rijden we rond het eiland en laten al onze favoriete plekken zien.

Gaby en haar ouders

“Sex in the City” (de eerste 7a van Steef)

Om 6 uur gaat de wekker. Het is COMBAT DAY! Omdat het zo warm is (dagtemperatuur >35°c) moeten we vroeg starten. We hebben ons oog laten vallen op een mooie technische 7a route die start met mono’s (gat voor 1 vinger) en bidoigts (gat voor 2 vingers). De route is de eerste 12 meter snoeihard op de vingers en dan komt er een grote “thank god jug” (= een erg grote greep) en vervolgens nog 15 meter met wat minder moeilijkere passen (6b+, met nog één 6c pasje). We werken de route samen uit. Deze route voelt echt onmogelijk. We geloven niet dat we dit ooit kunnen klimmen zonder blocks. Toch gaan we het serieus proberen. We ‘werken’ een aantal keer in de route totdat de zon op de wand komt en de hitte ons dwingt om te stoppen. Het is bijna 35 graden en gaan richting het strand voor een beetje afkoeling.

Een aantal dagen later gaan we terug voor nieuwe pogingen. We hangen de setjes in via een route die ernaast zit. We weten in theorie alle passen. Het probleem is alleen om die slechte grepen vast te houden in deze licht overhangende route. In mijn tweede poging van die dag klim ik foutloos alle passen en bereik de grote greep, schud het zuur uit mijn onderarmen en klim de route met hard gekreun en gepuf uit. Wat een goed gevoel! Mijn tweede 7a dit jaar! Steef heeft iets meer moeite om deze route aan haar ticklist toe te voegen. Het kost haar nog vijf pogingen om alle passen achter elkaar te klimmen. Luid aangemoedigd door coach Gaab en twee Engelse klimmers bereikt ze de ‘Halleluja bak’ en topt zij ook deze fantastische route.

Steef blij met "Sex in the city, 7a"

Dit succes wordt later nog gevolgd door een tweede 7a (“Flipper”) die we allebei uitklimmen, en de vierde 7a van het jaar voor Gaby (“Combat des chefs”). Steef klimt haar eerste 6c+ ooit en doet dit meteen onsight. En een paar dagen later klimmen we allebei een gave, overhangende 6c+ in een grot. Verder klimmen we allebei vele 6c’s in de eerste poging. We zijn trots op de gemaakte progressie en prestaties en genieten ervan.

Gaby 'traint' in een 7b

Scooters en accu’s

We hebben besloten een scooter te huren zodat we de camper lekker kunnen laten staan. Met onze vriend Mike (van Mikes Bikes) sluiten we een mooie deal. Op Kalymnos is een scooter gewoon zóveel handiger. Daar zijn zelfs de geiten het over eens…

Mike adviseert ons nog om zo nu en dan een stukje te rijden met de camper om de accu op te laden. Daar denken we een week later pas weer aan. We starten de motor en… er gebeurt niets. Shit, accu leeg. Gelukkig kennen we hier veel locals, dus we vragen iemand om onze camper te starten met behulp van onze startkabels. Binnen 10 minuten rijden we weer rond. 

Helaas is de accu twee dagen later weer helemaal leeg…..Grrr, er is toch meer aan de hand. We krijgen weer hulp bij het starten van de motor en rijden naar de garage waar we een nieuwe accu kopen.

Mille grazie, Daniele Auci (de "ijscoman" van Kalymnos)

Nog meer bekenden

Onze Italiaanse vrienden Stefano en Daniela hebben een huis op Kalymnos. Zij zullen de komende twee maanden hier ook zijn, dus dat is erg gezellig. 

Verder zijn er nog klimvrienden uit Nederland naar Kalymnos gekomen met wie we een leuke tijd hebben gehad. Miriam en Ronnie hebben eindelijk Kalymnos ontdekt en zullen zeker terugkomen om op dit prachtige eiland te klimmen.

Miriam en Ronnie bij ons op het 'basecamp'

Jan en Sandra

Op een ochtend rijdt er een scooter ons ‘basecamp’ op. Er stappen twee lachende mensen af en zeggen op zijn Hollands “hallooo”. We kijken naar buiten en zeggen tegen elkaar “Wie zijn dat??? Geen idee….. ik ken ze niet”. Tot ze hun helm afzetten. Aha, het zijn Jan en Sandra uit Breda. We kennen elkaar niet erg goed, we komen elkaar af en toe tegen in een klimgebied of -hal. Jan blijk ons blog te volgen en wist dat we naar Kalymnos gingen. Toen zij daar ook waren en een buscamper met NL kenteken zagen, was 1 en 1 al snel 2. We kletsen gezellig bij en spreken af om samen te gaan klimmen. Jan is een sterke klimmer die met gemak zevens klimt en ook Sandra is een stuk sterker dan wij zijn (helaas heeft ze een zware blessure waardoor ze rustig aan moet doen).  Door Jan en Sandra worden we flink gepusht om zwaardere routes te klimmen.  We gaan samen in een grot klimmen waar een gigantisch overhangende 7a, 7a+ en 7b zit. Erg leuk om deze routes samen met betere klimmers uit te werken. Jan leerde ons ook tufa’s klimmen, wat een zeer speciale techniek vereist. Na het klimmen borrelen we regelmatig bij onze camper onder het genot van lekkere olijven en Grieks feta. We hebben een erg leuke klik met zijn vieren en in korte tijd raken we bevriend.

Met Jan en Sandra op sector Prophitis Andreas

Vera, Koen en Stijn

Een andere  bijzondere ontmoeting was met Vera, Koen en Stijn. Vera was een collega van mij (toen ik nog werk had;)), in de loop van de jaren zijn we vriendinnen geworden en we hebben allebei een passie voor alles wat met sporten te maken heeft. Vera probeerde al in maart naar ons toe te komen, maar door omstandigheden lukte dat niet. Toen zouden we elkaar in Arco in Italië ontmoeten, maar ook toen kwam er weer van alles tussen. Uiteindelijk zien we elkaar op Kalymmos. Toen Vera met haar gezin aankwam met de taxi vlogen we elkaar in de armen. Ook dit was een emotioneel weerzien. We hebben een dag leuk geklommen, het was leuk om onze passie met haar en haar gezin te delen. Verder zijn we een paar keer met zijn allen naar een leuk strandje geweest en hebben genoten van het mooie weer.

Gaby en Vera

Kalymnos Climbing Festival

Dit is een jaarlijks terugkerend meerdaags festival voor klimmers. Er wordt ook altijd een wedstrijd voor amateurklimmers georganiseerd. Steef wilde er graag aan meedoen,  ik had er niet zo’n zin in. We schrijven ons toch maar in (voor de leuke goodie bag) en we doen mee als vrouwenkoppel. Het duo met de meeste punten wint. Hoe hoger het niveau van de route die je klimt, hoe meer punten je krijgt. Steef zegt: “Gaab we gaan voor de 2000 punten”.  Wij klimmen die dag 7 lange routes en komen net boven de 2000 punten uit. We leveren ons briefje in en hebben een leuke klimdag gehad. ’s Avonds zitten we met heel veel andere klimmers bij de prijsuitreiking en opeens worden onze namen omgeroepen. “The winners in the category ladies… Stephanie and Gaby!!!”. Wat!? Dat moet een grap zijn. Nee hoor, de burgemeester roept ons echt op het podium…

Kalamari vissen

Onze Griekse vriend Skevos leert ons hoe en waar we kalamari kunnen vissen. Het beste tijdstip is tussen zonsondergang en volledige duisternis. Helaas vangen we die avond niks. Maar Skevos heeft nog kalamari in de vriezer  en nodigt ons uit voor een heerlijke Griekse maaltijd, samen met ‘Mikes Bike’ Mike, onze gemeenschappelijke Kalymnian vriend.

Enkele dagen later gaan we zelf op kalamari jacht op een geheime plek vlakbij ons basecamp. Gewapend met 2 hengels, hoofdlamp en zaklamp lopen we de steile rotsen af richting de zee. We hebben speciaal aas (een plastic vis met 2 rijen haken eraan en de vis is zgn. glow in the dark). 

En ja hoor, nét voor het pikdonker is (wij noemden dit primetime) hengelen we meerdere kalamari’s uit zee. Ze slaan hun tentakels om de haken heen, dus ze zitten niet met hun bek aan de haak zoals een gewone vis. Als je de inktvis binnenhaalt moet je hem irriteren; als je geluk hebt spuit hij dan zijn inktzak leeg (de zwarte vlekken op Steefs enige spijkerbroek bewijzen dat ze niet voor niets inkt-vis heten!). We zijn regelmatig tijdens ‘primetime’ kalamari gaan vissen. Totale opbrengst: Steef 10 stuks en ik 3.

Het schoonmaken is heel eenvoudig: je trekt gewoon zijn kop eraf. Dan zit er nog een soort plastic buisje in zijn lijf die eruit moet. Vervolgens snijd je de tentakels boven de ogen eraf. Deze bewaar je, want ze zijn het lekkerst. De kop gooi je weg. Dan spoel je de kalamari schoon. Het beste is om de kalamari minimaal 24 uur in te vriezen vóór consumptie. Het is een van de weinige vissen die lekkerder wordt na het invriezen (deze wordt dan zachter).

Bereiding: kalamari ontdooien, door de bloem halen en 5 minuten frituren in hete olie. Citroen erover en “kali orexi” (eet smakelijk)!

Zelfgevangen kalamari eten met Stijn, Koen en Vera

Blessure Steef

Aan het eind van ons verblijf op Kalymnos wil ik graag een bepaalde 6c klimmen die mij een paar jaar geleden niet lukte. We klimmen nu veel beter dus ik hoop dat het dit keer wel lukt. Het is een technische route met een nare pas: via een slechte mono over een soort bult klimmen zonder voettreden. Na lang puzzelen weet ik hoe de pas moet en in mijn volgende poging klim ik de route uit. Ik leg Steef exact uit hoe ze de mono moet belasten, want hij zit ook nog eens verkeerd om.  Steef gaat voor haar poging, komt bij de mono aan, doet precies wat ik gezegd heb en “PATS” voelt ze in haar vinger en pols. Ze valt uit de route, schreeuwt van de pijn en kan niks meer… Oh, wat balen. Ik laat haar meteen zakken en koel haar hand met water. Dit ziet er niet goed uit. 

Steef heeft deze blessure 2 jaar geleden ook gehad en weet nog hoe toen de behandeling eruit zag. Een week niet klimmen, twee weken oefeningen, na de rustweek de belasting tijdens het klimmen langzaam opbouwen en twee maanden klimmen met tape om haar vingers. Grrr... Wat jammer om zo afscheid te moeten nemen van dit klimparadijs.

Olijven plukken

We helpen onze Griekse vrienden Skevos en Polymnia een dag met de olijfpluk. Ze hebben meer dan 20 olijfbomen in hun tuin en die moeten allemaal geplukt worden. Onder de bomen worden grote, fijne netten gelegd om de olijven op te vangen. Met speciale, plastic harkjes rits je ze zó van de takken. Het blijkt een heidens karwei te zijn, maar erg leuk! Steef klimt de halve dag in de boom om bij de hoogste takken te kunnen. Verder moeten de blaadjes en de steeltjes van de geplukte olijven worden afgehaald voor ze in de zakken mogen, dat is beter voor de kwaliteit van de olie. We werken hard met zijn vieren, maar aan het eind van de dag hebben we pas 2 bomen gedaan! We hebben wel zo’n 30 kg olijven geplukt. Wat een leuke ervaring. Een paar dagen later brengt Skevos alle olijven naar de olijfpers op Kos; hij komt terug met meer dan 110 liter olie! Als bedankje krijgen wij 3 liter olijfolie.

Lunch met Griekse vrienden tijdens olijfpluk

Serious business

Kalymnos was niet alleen een hoogtepunt wat betreft alle fijne ontmoetingen en de mooie klimprestaties. Er was meer…

Begin oktober zag ik een interessante vacature op Linkedin. Ik heb direct gereageerd via de headhunter en mijn CV opgestuurd. Ik voldeed aan alle gevraagde eisen! Enkele weken later had ik mijn eerste interview via Skype. Na een paar dagen kreeg ik te horen dat ze verder met mij wilden. Een nieuwe datum werd geprikt en ze stuurden mij een business case die ik moest voorbereiden. Ook het presenteren van de business case verliep soepel. Twee dagen later kreeg ik een telefoontje (we zaten net in een klimgebied) met het goede nieuws dat ik aangenomen ben. Ik spring een gat in de lucht!! Vanaf 8 januari 2018 ben ik weer 'van de straat'.

Moeizaam vertrek Kalymnos

We rijden naar de haven in Pothia voor de ferry naar het vasteland van Griekenland. We staan te wachten op de kade totdat een politieagent zegt dat we ergens anders moeten parkeren. Oké prima, ik start de motor en deze slaat direct weer af. Huh????? Ik probeer het nog een keer, en nog een keer. In totaal ongeveer 20x, maar helaas. De agent zegt nog een keer dat we weg moeten. Pffff, nog een paar keer proberen. Nou moe, de camper wil niet van het eiland af. We worden nerveus (en de agent ook), wat nu? Ik laat de motor 15 minuten afkoelen en probeer het weer, nog niks. Ik kan wel janken, waarom hebben we zoveel pech deze reis? De agent gaat de Express service (soort wegenwacht) bellen om ons te helpen. Ik ben bang dat het ons een vermogen gaat kosten… Na 25 minuten is de express service er nog niet en ik probeer het nog maar een keertje. Joehoe, de motor gaat aan! Halleluja dank u wel. Gelukkig was de express service niet zó express, dus de agent kon hem nog afbellen. We moesten nog een uur op de ferry wachten en voor de zekerheid hebben we de motor dat uur stationair laten draaien...

Nog een uur later waren we onderweg naar de Pelopennesos voor onze laatste weken in Griekenland.

Gaby