Boulderen in Albarracin

Nadat we de snelweg A23 verlaten, rijden we nog 30 km binnendoor naar Albarracin.
We komen langs een soort vliegtuigkerkhof. Er staan oude vliegtuigen waarvan de maatschappijnamen zijn afgeplakt. We rijden over een lange rechte weg in een uitgestrekte, weidse omgeving. Er rolt regelmatig thumbleweed (“steppenroller” of “tuimelkruid”) over de weg. Het is een grappig gezicht. De laatste kilometers worden mooier en mooier. De gele zandstenen massieven met gelaagde structuur zien er bijzonder en broos uit.

Mooi Montanejos

Vrijdag 24 februari zouden wij vrienden treffen in Albarracin voor een weekje boulderen. We besloten een paar dagen eerder alvast die kant op te rijden. We waren in de omgeving van Gandia aan het klimmen en Montanejos lag redelijk op de route. Esther en Pieter van nonstopclimbing.nl hadden ons al eens getipt over Montanejos, waar je niet alleen kan klimmen, maar waar ook een warmwaterbron is. Dat leek ons wel wat, lekker zwemmen in de rivier, midden in de winter ;-).

De verboden vrucht

Het camperplaatsenboek brengt ons naar de volgende bestemming.
De route van het klimgebied (Reconco) naar Simat de la Valldigna was heel verrassend. De grootste delen van Spanje die wij tot nu toe hebben gezien waren hoofdzakelijk dor, droog, zanderig of kleiachtig - zelfs in de winter - in tegenstelling tot  deze route. De steile smalle bergweggetjes slingeren langzaam omhoog. De diepe afgrond trekt aan mij, alsof ik er langzaam in word gezogen. Steef roept angstig “Gaab, niet teveel naar rechts!”. Dan corrigeer ik het stuur richting het midden van de weg.