Last stop Spain: Siurana

Siurana

Siurana is volgens sommigen het mooiste klimgebied van Europa of in ieder geval van Spanje…We gaan er met zeer grote verwachtingen naartoe; iedereen zegt dat dit echt een gaaf klimgebied is, met randjes en lekker technisch klimmen, we zijn erg benieuwd.

De autorit van Margalef naar Siurana door het Parc Natural de Serra de Montsant was echt adembenemend. Smalle wegen met haarspeldbochten en enorme diepe ravijnen. Het is zo mooi groen hier, hoge bergen en een ruig landschap. Ik raak niet uitgekeken.

Siurana zelf is een piepklein dorpje op een hoog plateau, zo’n beetje het einde van de wereld. Volgens Steef is het een soort openluchtmuseum. De slingerende weg naar het dorpje Siurana zou niet misstaan in de koningsrit van de Tour de France; Mart Smeets en Herbert Dijkstra zouden er niet over uitgesproken raken.

De rotsmassieven zien er imponerend uit: er liggen lange, zeer hoge wanden met hónderden klimroutes in het gele gesteente. We raken geïmponeerd én geïnspireerd, we krijgen zin om hier te klimmen.

Foto: Joancapdevilavallve.com

Bivak

We kiezen ervoor om op de grote parkeerplaats halverwege de slingerweg te bivakkeren. Dit lijkt een goede uitvalsbasis voor de klimgebieden. Er staan erg veel busjes met klimmers. We ontmoeten een leuke Duitse kerel die al 3 (!) jaar aan het reizen is met zijn vrouw en dochtertje van 2 jaar, in een klein busje... pfff, respect zeg. Verder komen we hier weer een paar klimmers tegen, die er ook in Chulilla waren. En toevallig ontmoeten we ook de ‘vrouw in nood’ weer (het Duitse meisje met het VW busje dat niet startte, zie blog ‘Klimmen in Chulilla’); ze vertelde ons dat haar busje nog steeds goed rijdt, met dank aan onze startkabels.

Ontbijt met tranen

De eerste week hebben we ontzettend mooi weer. Iedere ochtend ontbijten we buiten in de zon, wat voel je je dan rijk. Naast ons staat een excentrieke Spaanse klimmer die in een heel oud vrachtwagentje woont (omgebouwd tot een soort camper). Tijdens ons ontbijt pakt hij zijn crashpad en legt deze voor zijn vrachtwagen. Hij zit erop in zijn boxershort, heeft een bakje yoghurt met muesli voor zich staan en zet koffie met zijn caffettiera. Even later staat hij op en pakt zijn gitaar. Hij begint wat te tokkelen en vijf minuten later speelt hij een prachtig Spaans liedje. Zijn stem is zo ontzettend mooi hees en hij zingt zo gevoelig, de rillingen gingen door ons hele lijf. We verstaan er niets van maar voelen de emotie in het liedje. We moeten allebei een beetje huilen, ik weet niet wat er met ons gebeurde maar we werden beiden diep geraakt. Wat een bijzonder moment. Steef heeft ‘stiekem’ een filmpje gemaakt (ze wilde hem niet storen tijdens het zingen). 

De geluidsopname van bovenstaand filmpje niet al te goed, maar het is het bekijken waard.

We bedanken de vriendelijke Spanjaard voor zijn ‘optreden’ en zeggen dat hij een mooie stem heeft. Hij moet verlegen lachen en zegt “gracias”.

Geen klik met het klimmen in Siurana

We kunnen onze draai (op klimgebied) maar niet vinden in Siurana. We klimmen iedere dag in een ander gebied. We denken steeds “het zal wel aan ons liggen”, maar zo mooi zijn de 6^e graads routes niet (de 7^e en 8^e graads zullen ongetwijfeld erg mooi zijn). Veel routes zijn erg gladgeklommen en sommige routes zijn niet goed behaakt. Het is opvallend hoe hoog de eerste haak in veel routes zit.

We gebruiken onze Bèta-stick echt voor IEDERE route zodat we veilig kunnen instappen en geen ‘grounder’ kunnen maken. We hebben in 12 verschillende gebieden geklommen en zijn weinig mooie 6^e graads routes tegengekomen. Wat een teleurstelling. Uiteindelijk klimmen we een paar 6b’s, maar er zijn ook vijfjes die we niet kunnen.

De aanloop naar de klimgebieden is lastig. Eén keer lopen we meer dan een uur voor een gebied dat volgens de topo 10 min. lopen zou zijn. We komen er 3 Luxemburgers tegen die ook een uur hadden gezocht naar de juiste weg. Bij een ander klimgebied vroegen een paar Schotse studenten ons de weg; ook zij vonden het allemaal erg moeilijk te vinden. Ons record is 1,5 uur lopen i.p.v. 8 minuten. Al met al werden wij niet echt vrolijk van zo’n aanloop.

Pasen

Vrijdag en zaterdag voor Pasen stond er een kilometerslange file de berg op richting ‘openluchtmuseum’ Siurana. Voornamelijk Spaanse auto’s met families erin. Parkeerwachters met gele hesjes hielden auto’s tegen, want het kleine dorpje ligt feitelijk aan een doodlopende straat. Op een gegeven moment is de parkeerplaats gewoon vol. Nieuwsgierig als ik ben liep ik naar een van die mannen in een geel hesje en vroeg “Wat is er te doen in Siurana?”. De man zei droog: “Al deze mensen willen het bijzondere dorpje zien”. Ik zei “Ja dat snap ik, waarom nu allemaal tegelijk, is er iets speciaals dan?”. “Nee, omdat het overmorgen Pasen is……”. “Ehhh ja, is er een kerk of een speciale dienst dan?”. “Nee hoor, iedereen wil gewoon NU Siurana zien”. Ik zei: “ohh………”.

Tijdens het Paasweekend stond de parkeerplaats overvol met klimmers (meer dan 40 busjes, auto’s, campers, tenten werden opgezet in de struiken, buiten lagen mensen in slaapzakken op de grond tussen de auto’s te slapen). Het was één grote gekte. We keken uit naar dinsdag wanneer de Paasdrukte weer voorbij zou zijn en het weer wat rustiger zou worden.

Rustdagen

We maken de drie sloten los, halen de racefietsen van het fietsenrek, pompen de banden op tot 8 bar en trekken onze aerodynamische pakjes aan. Old chickies on a bike. We klikken onze schoenen in de pedalen en weg zijn we. De wegen zijn hier behoorlijk steil dus we moeten flink aan de bak. We buffelen in de eerste versnelling langzaam omhoog. De ene haarspeldbocht na de andere. Zwoegend genieten we van de prachtige omgeving, we houden van Catalonië!! Op de terugweg stuiteren we met hoge snelheid naar beneden, wat een heerlijk gevoel. De beloning bij terugkomst is een lekker koud drankje en een bakje chips. Life is good!

Gaby op de racefiets naar La Morera de Montsant

Verder doen we twee verschillende, spectaculaire klettersteigs in deze omgeving. Ze zijn beide erg spannend en luchtig, met meerdere Tibetaanse bruggen (zie filmpje) en overhangende passages.

We genieten van deze activiteit omdat het lekker afwisselend is. Stukken wandelen en stukken aan de kabel vast, fantastisch uitzichten, klauteren en lekker actief bezig zijn.

We vinden het erg leuk om naast het klimmen ook andere activiteiten te doen en de omgeving te ontdekken.

Even geduld a.u.b.

We hadden onze kapotte tablet (zie blog ‘Laatste weken Costa Blanca’) op 29 maart aan Owen meegeven, zodat hij die voor reparatie kon opsturen in Nederland. Deze is onder garantie gemaakt, en hoefde “alleen” nog even met de post naar Spanje te worden gestuurd. We spreken met Owen af, stuur maar naar Siurana, daar blijven we wel een tijdje. In het klimmerscafé vragen we aan Alba (de eigenaresse) of we een pakketje naar haar adres mogen laten sturen. Zo gezegd, zo gedaan. Het pakket gaat op 15 april in Nederland op de post en zou 3-5 werkdagen onderweg zijn. Oké, de Pasen zit ertussen dus het kan ietsjes langer worden.  Met track & trace volgen we het pakket dagelijks. Wat duurt het lang voordat het überhaupt in Spanje aankomt! Toen het pakket eenmaal in Spanje was aangekomen dachten, we nu komt het. Inmiddels verheugden we ons op een nieuwe bestemming , maar niet zonder tablet…… Op 27 april wordt EINDELIJK ons pakket afgeleverd bij Alba!! We jubelen van vreugde en plannen ons vertrek. We gaan naar Sardinië. We boeken een ferry vanaf Barcelona naar Sardinië en sluiten hiermee Spanje af.

Gaby

Terugblik Spanje

In totaal hebben we iets meer dan 3 maanden door Spanje gereisd. Spanje is een erg mooi land. De natuur is prachtig en afwisselend, de mensen zijn vriendelijk, en je kan er heel goed wild kamperen. In bijna ieder dorp kan je water tappen, er staan overal prullenbakken voor je afval, de politie doet niet moeilijk, je mag bijna overal staan. De boodschappen zijn erg goedkoop en je kunt er ook goedkoop uit eten. Je hebt er al een 3-gangen dagmenu voor €  12,50 pp inclusief water, brood en drankje. Ten slotte is het klimaat natuurlijk fantastisch.

Wij waren verrast over hoe modern en goed ontwikkeld het land is (bv. zeer goede wegen), in alle gebieden waar we geweest zijn. We vonden het ook opvallend hoe slecht de Spanjaarden (in het algemeen) Engels spreken (in de Costa Blanca en Catalonië is dit overigens anders). Dit maakte het voor ons soms lastig om bepaalde dingen te regelen (bv. bij problemen met de camper en het kopen van een SIM-kaart voor internet). Zelfs op toeristenbureaus was de informatie vaak alleen in het Spaans verkrijgbaar.

Het was een luxe om zo lang in Spanje te kunnen blijven en zoveel van het land te zien.

We denken met heimwee terug aan Asturië, waar we de tweede week van onze roadtrip waren. Het was er zo mooi, het klimmen was er gaaf. We waren hier nog lang niet ‘klaar’. Maar door het slechte weer zijn we noodgedwongen verder getrokken naar Portugal. Hier komen we heel graag nog eens terug! We hebben genoten van de eindeloze sinaasappel-gaarden, wat hebben we veel jus d’orange gedronken en sinaasappels gegeten… Het was leuk om eens in de Costa Blanca te zijn, met de vele stranden, waar we zelfs echte Benidorm-bastards hebben gespot, compleet met tandem scootmobiel! De mooiste klimgebieden in de Costa Blanca waren voor ons Marin en Gandia. Het allermooiste dorp/stadje dat we hebben bezocht was het voor-middeleeuwse Albarracin, waar we ook superleuk hebben geboulderd.

De meest bijzondere herinneringen hebben we aan Montanejos, het prachtige bergdorpje met de warmwaterbronnen, waar we in februari zo lekker hebben gezwommen in de rivier, terwijl het buiten 12ºc was… Daarna hebben we genoten van de mooie klimgebieden en de prachtige natuur in de omgeving van Chulilla, Margalef en Siurana.

Spanje was fantastisch!

Stephanie